Heimilisritið - 01.06.1948, Blaðsíða 23

kom saman um, að hún gæti ver-
ið um tvítugt.
Carey komst að því, að hún
talaði ekki sérlega góða ensku,
frönsku ekki heldur, svo útkom-
an varð kátbroslegur blendingur
beggja málanna. Stundum vissi
hún ekkert hvað hún átti að'
segja og leit umhverfis sig eftir
hjálp frá manni sínum, Kiang
eða Carey sjálfum, og hann fann
til innilegrar meðaumkunar með
henni, því hún var svo mikið
barn. Það var hræðilegt fyrir
hana að vera gift Chu. Æska
liennar og sakleysi átti ekki við
djöfullega lævísi hans.
„Majór Carey, þér vera hér
hvað lengi?“ sagði hún. Þau
stóðu hlið við hlið' og meðan hún
spurði horfði hún niður á lítið,
grænt goðalíkneski, sem hún
hélt á.
„Einn mánuð“, svaraði Carey.
Hún var svo smávaxin, að hann
gat horft beint niður á höfuð
hennar með slétta, kolsvarta hár-
inu.
„Fjórar vikur, það' vera tími
blómanna“, sagði hún og leit upp
á hann með undarlegu bliki í
skásettuin, dökkum augunum.
„Aðeins fjórar vikur, það er
stutt sumar“, sagði hann dálítið
ruglaður.
„Tími blómanna, hann alltaf
vera stuttur — ekki satt? Eins
og hamingjan, hún alltaf vera
burtu áður við v'ita af, og ef við
ekki vera fljót, við aldrei vita
það!“
„Tndæla, litla barn“, hvíslaði
hann ósjáKrátt, og það var ekki
fyrr en seinna, sem hann gerði
sér ljóst, hve óvarkár hann hafði
verið. Hún leit snöggt á hann og
gekk svo á undan honum inn í
stóru stofuna, þar sem Chu,
Faulkner og Iviang sátu og röbb-
uðu. Carey var undarlega órótt,
og hann starði stöðugt á hana,
og honum gramdist, þegar hún
kallaði allt í einu á Kiang til sín.
Hún daðraði við hann og leit til
lians með þýðingarmiklu ást-
leitnu brosi.
„Hún er dásam.legt, dreym-
andi barn — og það er skelfilegt
að' hugsa til þess, að hún skuli
vera gift óþokka eins og Chu“,
sagði hann við Faulkner á heim-
leiðinni, og vinur hans Ivfti brún-
um og sagði hugsandi: „Maður
ætti ekki að dæma um of eftir
ytra útliti, vinur minn. Eg fyrir
mitt leyti skal gjaman veðja um,
að hún gefur manni sínum ekk-
ert eftir í brögðum og slægð!“
CHU og kona hans voru ein
í stofunni. Augu Ivínverjans
glóðu, það skein í hvítar tenn-
urnar í ógeðslegu glotti, og hann
urraði: „Jæja, frú mín, svo þú
dað'rar við Kiang!“ Hún leit á
hann þögul og virðuleg, hann
HEIMILISRITIÐ
21