Heimilisritið - 01.06.1948, Blaðsíða 38

akveðnar fyrirskipanir frá for-
stjóranum viðvíkjandi þessum
sokkum“.
„Eg vil gjarnan tala við for-
stjórann", sagði unga stúlkan og
rétti fram nafnspjald.
Vivienne Hartley stóð á því.
Helen starði eitt andartak ut-
an við sig á nafnspjaldið og svar-
aði svo rólega:
„Eitt andartak".
HANNAWAY tók sjálfur á
móti ungu stúlkunni, og örlitlu
síð'ar var Iíelen köiluð inn í
skrifstofuna.
Hannaway var hár, þrekleg-
ur rnaður með silfurgrátt hár og
ennissvip, sem bar vott: um
drottnunarhneigð. Hann hamr-
aði með fingurgómunum á borð-
plötuna, þegar Helen kom inn.
„Hvað er þetta, sem ég heyri,
ungfrú Waugham? Þér hafið selt
gallaða sokka. Það ...“
„Afsakið, forstjóri, en ég þori
að fullyrða, að sokkarnir voru
öldungis ógallaðir, þegar þeir
voru afhentir, og ég man að ég
skoð'aði þá sjálf“.
„Það held ég, að ekki geti átt
sér stað? TJngfrú Hartley er góð-
ur viðskiptavinur okkar .. . og
þegar hún heldur því fram, að
sokkarnir hafi verið gallaðir, þá
skiptum við þeim auðvitað. Það
ættuð þér að skilja. Gjörið' svo
vel að kippa þessu í lag — og
svo vil ég gjarnan tala við yður
á eftir“.
Helen gekk fram í deildina á
undan hinni sigrihrósandi ungfrú
Hai-tley, en hún brosti meinfýsnu
brosi. Helen afgreiddi hana sjálf,
til að fullvissa sig um að hún
væri sómasamlega afgreidd, og
fór síðan aftur inn í skrifstofu
Hannaways.
,,MÆTTT ég spyrja“, hreytti
hann úr sér — „hvort viðskipta-
vinirnir mæta oft slíku viðmóti,
án þess ég fái að vita það?“
„Ég veit ekki, hvort þér minn-
ist þess, að þér gáfuð mér sér-
stakar fyrirskipanir þess efnis,
að' alls ekki mætti skipta á þess-
um sokkum né taka ábyrgð á
þeim, vegna þess hve ódýrir þeir
væru. Þér sögðuð að viðskipta-
vinirnir yrðu að skilja, að það
væri munur á þessum sokkum og
þeim dýrari, sem við ábyrgj-
mnst“.
„Sei, sei' Svo þér kennið mér
um, að viðskiptavinirnir eru
móðgað'ir“.
„Nei, nei, alls ekki. En þar eð
þér — auðvitað réttilega — reið-
ist ef ^kipunum yðar er ekki
hlýtt í blindni, áleit ég. .. .“
„Þér álítið ekki neitt“, þrum-
aði gamli maðurinn fokvondur.
Hann fann, að hún hafði rétt,
fyrir sér, en að hann hafði hlaup-
ið á sig, og eins og oft ber við',
36
HEÍMILISRITIÐ