Heimilisritið - 01.06.1948, Blaðsíða 28

þig ekki st.i'ax“, hvíslaði hún, og
í sama bili féll skuggi inn í her-
bergið. Hún leit upp. l>að var
Kiang, og hann sagði: „Eg bið
yður afsökunar, frú, en ég þarf
að fá að ganga gegnum herbergi
yðar, því að svaladyrnar mínar
eru læstar, svo ég kemst ekki
nin“.
„Herra Kiang“, sagði hún
hægt, og í sama bili byrjaði að
skrjáfa í glerbrotunum við dyrn-
ar. „Það var gott, að þér kom-
uð. Chu bíður eftir yður niðri í
garðinum. Farið þessa leið, hún
er stytzt!“ Hún opnaði dyrnar
að stiganum, og ungi maðurinn
sagði: „Mér þykir Jeitt að herra
Chu skuli hafa beðið eftir mér“.
,,N’importe“, sagði hún ró-
lega, ýtti honum út um dyrnar
og lokaði á eftir honum, svo
flýtti hún sér að legubekknum og
Lifcmdi
Tötralegur ræfill ávarpaði velbúinn borg-
ara á götu og bað hann um fimm krónur
fyrir einhverju að borða.
„Ég skal heldur gefa þér einn sterkan",
svaraði fíni maðurinn.
„Nei, ég drekk ekki“, svaraði betlar-
inn. „Gefið mér bara fimmkall, svo ég
geti fengið mér eitthvað að borða".
„Hérna, fáðu þér vindil".
„Allt og sumt, sem ég bið um, er
eitthvað fyrir mat“, stundi beiningamað-
urinn. „Ekki vindil".
„Heyrðu", sagði rikmannlegi maðurinn
við flækinginn. „Ég hef sambönd við
nokkrar óviðjafnanlegar stúlkur. Er ekki
26
hvíslaði: „Nú, Derrick, koma!“
Hún hjálpaði honum og hann
settist ruglaður og þreyttur á
legubekkinn og sagði: „Hvað
hefur komið fvrir?“
„Hann vildi að ég sendi þig
niður litla stigann — lestu
þetta“, hún fékk honum bréfið.
Hún flýtti sér að hurðinni, en
hún var læst. „N’importe”, sagði
hún. „Flýttu þér!“ Hún ýtti
honum að glerhurðinni. „Flýttu
þér, þú klifra niður vafningsvið-
inn. Vertu sæll, elskan mín!“
Það heyrðist stuna, óp og gler-
in hristust svo glamraði í.
„En Kiang“, stamaði hann —
„hann var saklaus -- og nú drep-
ur Chu hann!“
„N’importe — það gerir ekk-
ert, til“, sagði hún rólega. „Flýttu
þér, ástin mín!“
ENDIR
dæmi
bezt að ég hringi í þær og við sláum svo
upp partíi?"
„Fyrir alla muni ekki", kjökraði mann-
auminginn. „Allt og sumt, sem ég fer
fram á, er fimmkall fyrir mat“.
„Jæja þá“, sagði hinn að lokum. „Ég
skal láta þig fá þessar fimm krónur, ef
þú kemur heim með mér“.
„Af hverju þarf ég að fara heim með
yður?“ spurði sá svangi.
„Vegna þess að mig langar til að
sýna konunni minni, hvernig þeir menn
verða, sem hvorki reykja, drekka né fara á
kvennafar".
HEIMnblSRITlÐ