Heimilisritið - 01.06.1948, Blaðsíða 9

Sölvi beið eklci boðanna. Sam-
vizkubit hans Iivarf á auga-
bragði. Smyglararnir áttu ekki
betra skilið en að hann segði til
þeirra. Og hann gekk rakleiðis
heim til sýslumannsins og barði
að dyrum.
SÝSLUMAÐUR lauk sjálfur
upp. Það kom kökkur í hálsinn
á Sölva þegar hann stóð frammi
fyrir þessum manni, og hann
stamaði:
„Það er dálítið sem mig lang-
ar til að sýna yður, sýslumaður!“
„Hvað?“ anzaði sýslumaður-
inn í byrstum rómi, svo að hjart-
að fór að berjast ákaft í brjósti
Sölva.
En að lokum gat liann þó
skýrt sýshimanninum frá bátn-
um og kvartelinu. Sýslumaður-
inn lét ekki standa á sér. Hann
fékk tollþjóninn gamla í för með
sér og svo flýttu þeir sér allt
livað aftók niður í víkina. Sölvi
fylgdi þeim eftir.
Smyglararnir voru ennþá við
bátinn. Sýslumaðurinn gekk rak-
leiðis til þeirra og skipaði þeim
að draga bátinn betur á land, svo
að hann gæti rannsakað hann.
Sölvi stóð álengdar. Honum
var brugðið. Bátverjar sendu
honum drepandi augnaráð, og
það bætti heldur ekki úr skák
að Fríða var allt í einu komin
niður að bátnum. ITún horfði
með fyrirlitningu á Sölva. Hún
hélt auðsjáanlega að hann væri
staðinn að því að hafa gert eitt-
hvað illt af sér.
Bátverjar byrjuðu að þræta
og afsaka sig, en sýslumaðurinn
dró formann þeirra að bátnum,
benti á kvartelið og sagði með
ógnandi rödd:
„Þið getið sjálfir séð. Og hafið
þið svo skilið? Ég tek ykkur
fasta í kóngsins og laganna
nafni“.
Sýslumaðurinn var í essinu
sínu. Þetta hafði verið góður
fengur fvrir hann. Nú hafði hann
fengið tækifæri til að sýna rögg
af sér. Það var heldur ekki þörf
á því, því að menn voru farnir
að fara sínu fram eins og yfir-
valdið væri ekki til. Að vísu
hafði hann undrað sig yfir því
að Sölvi skyldi finna hvöt lijá
sér til að koma þessu upp, því
að Sölvi var í raun og veru ekki
mikið betri en bátverjar, en hann
sannfærði sjálfan sig um að
Sölvi hefði séð eftir prettum sín-
um og vildi nú bæta fvrir þá af
einlægum huga.
Hann hikaði ekki við að taka
á móti tilboði Sölva um að vera
honum hjálplegur með að koma
fengnum lieim til hans. Gamli
tollþjónninn rak smyglarana á
undan sér, sýslumaðurinn gekk
á eftir og brosti ánægjulega í
kampinn, og síðastur var Sölvi,
HEIMILISRITIÐ
7