Heimilisritið - 01.06.1948, Blaðsíða 53

, sem mér varð að orði, þegar ég
kom inn í stofuna, var að spyrja:
Nú, hvað hefur eiginlega kom-
ið fyrir? Andartak horfði allt.
þetta fólk á mig í ógnþrunginni
þögn, síðan svaraði Sigmundur
mér, en hin tóku andköf af æs-
ingu.
Bjarni er genginn aftur, sagði
Sigmundur.
Ha?
Hann koin hingað fyrir
klukkustund og sagðist hafa ver-
ið í ferðalagi uppí sveit. Hann
sefur núna-í herberginu sínu, —
sem vár, bætti hann svo við.
Hvað ertu að segja maður!
hrópaði ég. Bjarrii kominn
heim! Eruð þið öll gengin af vit-
inu? Hann var jarðaður í gær og
ég horfði á þegar líkið var kistu-
lagt. — Nú greip Guðrún framm
í fyrir mér:
Já, við sáum það líka, en við
sáum liann koma áðan, fyrir
klukkutíma, í gömlu, dröfnóttu
ferðafötunum sínum með tvær
ferðatöskur, og hann sagðist hafa
verið uppí sveit. Já, það er satt,
eins og ég sit hér, að það var
hann Bjarni minn — og enginn
annar, sagði hún fullvissandi, og
hin tóku undir í sama tón.
Ég hristi höfuðið vantrúaður
og liugsaði: Þau eru öll orðin
hvínandi vitlaus. Þau hafa tekið
það svo nærri sér að missa dreng-
inn, að þau sjá hann afturgeng-
inn urn hábjartan daginn. Drott-
inn minn dýri! Hvílík hörmung
að vita annað eins og þetta!
A næstu mínútum fékk ég að
heyra eftirfarandi skýringu:
Klukkan tvö þennan dag var
dyrabjöllu hússins hringt, og
þegar vinnustúlkan opnaði liti-
dyrnar stóð Bjarni úti fyrir.
Stúlkan hafði rekið upp nístandi
neyðaróp og komið æðandi inn.
Móðir Sigmundar var þá, ásamt
mágkonu hans og manni henn-
ar, í heimsókn og sátu öll inní
setustofunni. Þau stukku óðara
á fætur, er þau heyrðu veinið í
vinnustúlkunni, Sigmundur með
formælingar á vörum, en móðir
hans sat kyrr; hún var gömul
kona. En þau sem upp stóðu,
komust ekki lengra en að dyrun-
um, sem lágu fram í ganginn,
því að þá kom Bjarni blaðskell-
andi á móti þeim í dröfnóttum
ferðafötum og rjóður í kinnum.
Þau viku til hliðar fyrir honum,
en hann gekk inn í stofuna og
heilsaði. — Það var þá, sem leið
yfir ömmu hans; hin krossuðu
sig, og móðir hans settist niður
í einn stólinn. Bjarni sagði frá
því, að hann hefði verið uppí
sveit (hann sagði ekki hvar) og
að sér iiði dásamlega vel. Hvort
þau hefðu verið farin að óttast
um sig. Fjölskyldan starði dol-
fallin á hann og enginn hreyfði
sig. Orðaskipti urðn ekki önn-
HEIMELISRITIÐ
51