Heimilisritið - 01.12.1948, Blaðsíða 31

smalahundinn og hélt á stað.
Þegar hún var komin hálfa
leið heyrði hún hróp og köll frá
nágrannanuin. Hundurinn gellti
af öllum kröftum. ... Hún sá
brátt hvað olli öllum þessum lát-
um. Naut nágrannans hafði slit-
ið' sig laust. Það hafði verið
tjóðrað úti á túni. Nú kom bol-
inn í loftköstum og stefndi beint
á hana og eigandinn á eftir,
sveiflandi járnkalli yfir höfði sér,
hrópandi hástöfum:
„Varaðu þig! Bolinn er mann-
ygur!
Gróa tók til fótanna og ætl-
aði að komast upp á klett í ná-
grenninu, þar sem hún var ör-
ugg fyrir ásókn nautsins, en boli
varð fljótari. Gróa hneig niður
af þreytu, og bóndinn, sem stöð-
ugt sveiflaði járnkallinum og
hljóp allt hvað af tók, sá sér til
mikillar skelfingar að bolinn
réðst á konuna. Þegar loks tókst
að hemja nautið' var Gróa dáin.
Bóndinn og vinnumenn hans,
sem voru komnir á slysstaðinn,
báru lík hennar í teppi heim til
Gísla.
Gísli stóð við skemmudyrnar
þegar þeir komu. Hann sá strax
hvað í efni var. Það var eins og
eitthvað óumræðilega þungt
legðist á hann, þegar hann upp-
götvaði að hann var orðinn ein-
stæðingur. Honum hafði þótt
vænt um Gróu, og nú, þegar það'
var of seint, skildist honum að
hann hefði víst ekki alltaf verið
umhyggjusamur gagnvart henni,
og oftast svikizt um að gera
skyldu sína. Hann stóð dálitla
stund þögull og þurrkaði sér um
augun.
„Mér þykir þetta ákaflega
leiðinlegt“, sagði nágranninn.
„Við höfum alltaf tjóðrað bola
rammbyggilega og ég skil ekki
hvernig hann gat losnað“.
Gísli lét sem hann heyrði
þetta ekki. Hann stóð blýkyrr
og starði á líkið af Gróu. Það
var eins og hann væri í vafa um
að hún væri dáin. Nei, hann
gæti víst ekki kallað hana til
lífsins aftur. Og hvað gagnaði
það að vera að gráta eins og
krakki eða kvenmaður? Hið
fyrsta sem hann yrði að gera,
var að klambra saman kistu
handa henni og koma henni i
jörðina. Þegar það' var búið gat
hann farið að hugsa ráð sitt.
Hann stundi. Það hlaut að verða
erfitt að eiga eftir að lifa sem
einbúi það sem eftir var ævinn-
ar! Ójá! Og enginn til að hirða
um féð eða gera annað sem
nauðsynlegt var. .. .
„Þú getur leitað til mín, Gísli,
ef þig vanhagar um eitthvað til
jarðarfararinnar“, sagði bóndinn
og bjóst til að kveðja Gísla.
„Engum getur fallið þetta slys
þyngra en mér, Gísli minn“.
HEIMILISRITIÐ
29