Heimilisritið - 01.12.1948, Side 58

svaraði engu. „Ef til vill óskar
hún, að ég láti hana vera eina“,
hugsaði Jana. Ungfrúin settist
skyndilega upp, reiðileg á svip.
„Af hverju starið þér á mig?“
„Ég — ég hélt að' þér þyrftuð
ef til vill á mér að halda“, stam-
aði Jana.
„Þyrfti yðar við?“ Ungfrú
Blaithe spratt á fætur. „Þyrfti
yðar við? Þér kölluðuð mig
Díönu, eða hvað? Það er allt yð-
ur að kenna. Þér — þér —“.
Hún greip diskinn með skilaboð'-
unum og kastaði honum að
Jönu.
Jana beygði sig. Hún heyrði
diskinn molna á veggnum fyrir
aftan sig og ofurlítið brot lenti
á hálsi hennar. Hún missti stjórn
á sér. Hún vissi ekki, hvernig
tímaritið komst í hendur henni.
En allt í einu flaug það í loftinu
og hæfði ungfrú Blaithe beint í
höfuðið. Hún féll aftur á bak,
greip höndunum um ennið og
starði á Jönu með' furðu og
hryllingi.
Það varð óþægileg þögn með-
an þær horfðust í augu. Jana
skalf á beinunum, en hún fann
ekki til iðrunar, og enginn mátt-
ur í veröldinni hefði getað kom-
ið henni til að biðja afsökunar.
Spenningin varð næstum ó-
þolandi. Andlitsdrættir ungfrú
Blaithes voru stirðnaðir. Hún
starð'i á Jönu frá hvirfli til ilja
og sömu leið til baka. Svo hló
hún stuttum móðursýkishlátri
og spurði, eins og hún sæi Jönu
nú í fyrsta sinn: „Hver eruð
þér?“
„Jana“.
Aðeins skírnarnafnið, eins og
faðir hennar sagði jafnan, er
móðir hennar kvartaði undan
þverlyndi hennar. Hún var eft-
irlætisbarnið hans og „Jana“
þýddi ætíð í munni hans eitt-
livað ákveðið' og óumbreytan-
legt. Þannig sagði hún það sjálf
nú. Hún var með tárin í augun-
um, en henni kom ekki til hug-
ar að líta undan.
„Þér eruð ekki þjónustu-
stúlka“.
„Nei“.
„Hvað voruð þér til þessa?“
„Stúdent. í Evrópu. Ég hef
aðeins verið hér í fáeinar vikur“.
„Og þér eruð ekki svissnesk,
heldur?“
„Ég sagði það bara —“..Jana
stamaði og roðnaði. „Ég er aust-
urrísk“, bætti hún við. „Frá
Kitzbúhel“.
„Frá Ivitzbuhel“, ehdurtók
ungfrú Blaithe. Það birti ofur-
lítið yfir svip hennar. Svo sagði
hún Jönu að setjast og hallaði
sér sjálf aftur á bak í rúmið.
Það' tók ungfrú Blaithe ekki
langan tíma að komast að því,
sem henni lék forvitni á að vita.
Það var ekki mikið, hugsaði
56
HEIMILISRITIÐ