Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 27

Ivarl Allen . . . og tveir eða þrír
Itðrir hvítir strákar . .. sem
stóðn á stéttinni fyrir utan búð-
ina og voru að slæpast . . . þeir
. . . þeir voru dónalegir við mig
. .. þegar ég kom út . . . Eg flýtti
mér . . . þeir hafa vist farið á
eftir mér . ..“
Nú náði gráturinn slíku valdi
á henni á nýjan leik, að hún kom
engu orði upp. Móðirin reyndi
að róa hana, talaði af blíðu og
nærfærni, bað hana, blessað
barnið sitt, að gráta ekki svona
mikið. Og Mumma hætti að
gráta, nema hvað ekkinn tók
öðruhverju fyrir kverkar henni,
— og hún hélt áfram að segja
frá. Ohugnanlegur svipur færð'-
ist yfir andlit Bobbs. Hann liékk
þarna fram á handriðið, og beið
þess með öndina í hálsinum að
heyra það, sem hann óttaðist,
en hins vegar fann á sér að koma
mundi.
„Á gamla túninu . . . rétt hjá
járnbrautinni . þar þutu þeir
allt í einu í . . . í veg fyrir mig . . .
og . . . og tóku mig . . . og . . . Æ,
guð, æ guð minn almáttugur! Af
liverju drápu þeir mig ekki? —
Nú æpti Mumma svo átakan-
lega sárt, að það fór í gegnum
merg og bein. — „Svo . . . Æ, guð
minn góð'ur! Hjálpaðu mér“.
Nokkur andartök stóð Bobb
eins grafkyrr og hann væri gró-
inn við þrepið. Svo greip hann
ofsalega heift. Hann hentist
upp stigann og inn í herbergi
Kennets — og náði í skamm-
byssuna og skotin, sem hann
vissi, að Ivennet hafði falið þar.
Berhöfð'aður og frakkalaus
hljóp hann niður stigann og út
'á götu. Móðir hans og Mumma
urðu ákaflega hræddar, þegar
þær heyrðu til hans, og gerðú
sér grein fyrir því, af asanum,
sem á honum var, hvað honum
bjó í brjósti. Mumma lá á gólf-
inu — með höfuðið í kjöltu móð-
ur sinnar. Kjóllinn, sem hún var
í, var rifinn og blóðugur, og hún
var blóðug í framan — og mar-
in á leggjum og brjósti. Nú
staulaðist hún á fætur — eins
fljótt og henni var unnt, og síð-
an hljóp hún út um opnar dyrn-
ar á eftir Bobb. Og svo afmvnd-
að sem andlitið hafði verið af
skelfingu, var nú ef til vill enn-
þá meiri ógn og hryllingur í
augnaráði hennar og andlits-
dráttum.
„Bobb, Bobb! Komdu! Snúðu
við!“ kallaði hún aftur og aftur
og varð meir og meir skræk-
róma, eftir því sem hún kallaði
oftar. „Bobb, Bobb!“
En Bobb var kominn svo
langt frá húsinu, að hann heyrði
ekki til hennar.
Uti fyrir búð Andrésar höfðu
tíu menn safnazt saman. Sumir
HEIMILISRITIÐ
25