Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 38

LIB FÓR strax inn í svefn-
herbergið, en kom að vörmu
spori út það'an aftur. „Það er
ekki nema einn fataskápur og
ein kommóða“, sagði hún nærri
því hranalega, og Johnny yppti
öxlum. „Þér megið hafa svefn-
herbergið, við vorum búin að
koma okkur saman um það“.
Hann leit á dótið sitt.
„Ur því að við tókum þetta
til bragðs, verðum við að koma
okkur eins haganlega fyrir og
hægt er“. Johnny leit á hana
stórum augum. „Við' verðum að
hafa allt sameiginlegt. Önnur
réttlát lausn er ekki til á mál-
inu“. Þegar hún sá glettnis-
glan^pann í augunum á honum,
bætti hún við: „Allt, nema rúm-
ið!“
„Það hefðuð þér ekki þurft að
taka fram“, svaraði hann.
„Eg tek það samt fram — þá
er ekki um neitt að villast!“
Johnny tók verkfæraskrínið
sitt og gekk út, þangað sem bíll-
inn var. Skömmu síðar heyrði
Lib þaðan hamarshögg. Hún
tók til lök, koddaver og ábreið'-
ur og bjó um rúmið sitt, síðan
bar hún sængurföt inn í setustof-
una og lét þau í dívanskúffuna,
og hengdi handklæði í baðher-
bergið. Að lokum tók hún
töskuna sína og fór í niatvöru-
búðina á horninu og keypti sína
ögnina af hverju. Þegar hún kom
aftur, kom hún vörunum snyrti-
lega fyrir í ísskápnum. Síðan rak
hún höfuðið út um gluggann og
kallaði: „John, eruð þér búinn?“
„Hlustið þér á!“ svaraði hann
og setti bílinn í gang.
„Hljóðið í honum er prýði-
legt“, kallaði hún stórhrifin.
Þegar hann hafði lokið við-
gerðinni settust þau inn í setu-
stofuna með sitt glasið hvort
fyrir framan sig. Lib kveikti á
útvarpinu og þau hlustuðu á
það. Þetta er notalegt, hugsaði
hún, og fannst hún vera að gera
eitthvað, sem hún mátti ekki
gera — miklu notalegra en vera
ber. Og þá evðilagði John allt.
„Það er nú að ýmsu leyti
skemmtilega að lifa í svnd!“
sagði hann.
Lib slökkti strax á útvarpinu
og stóð upp. „Eg tek bílinn. Þér
eigið að hafa hann á morgun. Ég
ætla að fara og fá mér eitthvað
að borða“. Hún hafði ekki ætlað
sér að fara, en hún varð' að sýna
í verki, að hún væri sjálfstæð
manneskja, það var ekki nóg að
tala um það. „Ea má það, vænti
ég“, bætti lnin við.
„Auðvitað“, svaraði Johnny
og varð hugsað til matarins, sem
hann hafði séð' í ísskápnum.
Þegar hún var komin í káp-
una sagði hann: „Ég skal setja
lás fyrir dyrnar á morgun, en þér
verðið að láta vður lynda þótt
36
HEIMILISRITIÐ