Heimilisritið - 01.07.1954, Side 6

túngarðinn. Það' verpir þúfu-
tittlingur í móunum fyrir ofan
lilöðuna. .. . Og svo eru lömbin
. .. Það er allt fullt af lömbum
fyrir vestan núna. ... I fyrravor
fann ég lambið hennar Golsu
hálfdautt á eyrunum hjá honum
Hvannalæk. Eg setti það á
brjóstið á mér ... innan undir
peysuna og ... og
Dyrnar voru opnaðar og frök-
en Gunnþóra kom inn með
morgunblöðin handa mér. Hún
hvessti augun á þessa nýju vin-
konu mína.
„Hvað eruð þér að slæpast?
Hypjið yður strax fram! Daman
á 649 er búin að hringja tvisv-
ar.“
Stúlkan þaut út eins og byssu-
brennd, en fröken Gunnþóra
hristi höfuðið.
„Mikil mæð’a er að þurfa að
hafa þetta í þjónustu sinni,“
sagði hún. „En það verður nú
vonandi ekki mjög lengi.“
„Nú? Er nokkuð athugavert
við þessa stúlku?“ spurði ég.
„Athugavert! Sjáið þér ekki,
að stúlkan er fífl? Hún rekur sig
á allt og brýtur allt og getur
ekkert verk gert óbrjálað. Og þó
— hún býr sómasamlega um
rúm. Hún á að búa um rúmið
yð’ar núna á eftir. En —“, hér
lækkaði frökenin róminn, „skilj-
ið ekkert fémætt eftir hérna, —
ég er viss um, að hún er þjóf-
gefin.“
Eg gat ekki annað en hugsað
um það meðan ég var að klæða
mig, hvort þessi unga stúlka
gæti verið þjófur. Þá hlaut
mannþekking mín að vera göt-
óttari en ég hélt.
Aður en ég fór út, kastaði ég
hundrað króna seðli á gólfið, rétt
inn undir rúmstokkinn, það leit
út eins og hann hefði dottið' út
af náttborðinu.
Þegar ég gekk niður, sat stúlk-
an á hækjum sínum hjá hand-
riðinu í stiganum og hlúði að
nokkrum blómum í löngum,
hvítum leirpotti. Hún hafð'i lok-
ið við að vökva þeim og var nú
að losa um moldina næst stöngl-
inum. Hún var svo önnum kaf-
in, að hún tók ekkert eftir mér.
Þegar ég kom aftur í herbergið
mitt um hádegið, var 100 króna
seðillinn hvergi sjáanlegur.
Svona er það þá, hugsaði ég
með nokkurri beiskju. Þekking
mín á mannfólkinu er þá ekki
staðbetri en þetta eftir allt sam-
an. Undir þessum einfeldnislega
og saklevsislega svip bjó þá
þjófseðli. En það var bezt að
vera ekki að ergja sig yfir því.
Mi irgt fólk hafði valdið mér sár-
ari vonbrigðum en þessi blá-
ókunnuga og umkomulitla
stúlkukind. — F.g tók Morgun-
4
HEIMILISRITIÐ