Heimilisritið - 01.07.1954, Qupperneq 63

Ég hrisci liöfuðið 03 gckk að síman-
O O D
anum.
„Þú getur sparað þér þetta,“ sagði
Eddi. „Hann stcinþegir."
Ég reyndi samt. Eddi sagði satt.
„Hvað er langt til næsta nágranna?"
spurði ég.
„Sjö kílómetrar, og þar er cnginn
sími,“ sagði hann glottandi.
„Jæja, þá er það bíllinn."
„Svo-já,“ sagði Eddi. „Ertu viss um
að þú saknir ekki neins?"
„Já,“ svaraði ég. „Af hverju ertu að
spyrja?“
Hann stóð upp og hallaði sér út í
gluggann. „Gott veður í dag,“ sagði
hann.
Fyrst símasambandið var slitið, var
ekki um annað að ræða en að taka bíl-
inn og aka til borgarinnar. Og ég ætl-
aði að taka Lindu með mér. Það var
kominn tími til að eitthvað yrði að-
hafzt. En fyrst þurfti ég að raka mig
og skipta um föt. Ég gekk út að gang-
ínum, þar sem ég hafði látið ferðatösk-
una mína kvöldið áður. Á leiðinni að
dyrunum var ég næstum dottinn um
hana. Hún hafði verið látin inn í bóka-
stofuna; hefur scnnilcga verið í gangin-
um frammi. Það var allt í lagi. En ég
minntist þess ckki, að hafa séð hana
þama áðan, þegar ég var að leita að
Lindu þama inni. Ég gaf mér samt ekki
tíma til þess að hugsa frekar út í það,
en opnaði hana. Ég tók upp hrein nær-
föt, hreina skyrtu og hvítu sumarfötin
mín. Ég dró tannburstann upp úr öðr-
um hliðarvasanum. Rakhnífurinn minn
átti að vera í sama vasa — en reyndist
ekki vera þar.
„Að hverju erm að leita?" spurði
Eddi.
Ég svaraði ekki, en tók allt upp úr
töskunni.
„Þú ert þó víst ekki að leita að rak-
JÚLÍ, 1954
hnífi?" spurði Eddi; „gömlum og slitn-
um rakhnífi?"
Ég sneri mér leifturhratt að honum
og grcip í annan granna handlegginn.
„Hefur þú tekið hann?“
„Nei, það hef ég ekki gert.“ Hann
reyndi að losa sig en tókst það ekki.
„Æ, þú mciðir mig!“ æpti hann.
„Hvar er rakhnífurinn minn?“ spurði
%•
„Slepptu mér,“ cmjaði hann, „þá skal
ég scgja þér það.“
Ég sleppti honum. Hann lcit snöggt
til dyranna og skreið undir dívaninn.
Mér varð líka litið til dyranna. Þar
stóð Jósefína með kökukeflið í hendinni.
Hún var í vígahug. Stríða, gráa hárið á
henni var í lufsunt fram á andlitið,
svuntan var öll í blcttum, scm líktust
blóðblettum.
„Náið þér þessu andstyggðar kvikindi
fram,“ hvæsti hún. „Ég skal mola haus-
inn á orminum þeim arna.“
Ég flýtti mér að rcyna að róa hana.
„Verið nú róleg, Jósefína," sagði ég.
„Setjizt þér heldur. Hvað hefur komið
fyrir?“
„Hvað komið fyrir?“ hrein-í henni.
„Strákkvikindið er ósvífinn morðingi!'1
„Drottinn minn!“ stundi ég. Jörðin
virtist orðin morandi af morðingjum.
Ég stóð milli Jósefínu og dívansins til
þess að afstýra nýju morði.
„Hann hefur myrt Hertogafrúna!“
hrópaði hún.
„Hver í ósköpunum er Hertogafrú-
in?“ spurði ég.
„Aumingja litli elsku kötturinn
minn,“ útskýrði Jósefína.
Nú mundi ég eftir svarta ketrinum.
„Og hann skar köttinn á háls,“ hálf-
kjökraði hún. „Og ég þori að veðja um
að það var líka hann, sem gcrði út af
við kvenmanninn, hana Daisy Vane.“
„Guð sé oss næstur!“ sagði ég.
61