Heimilisritið - 01.07.1954, Qupperneq 30

það. En daginn eftir kom frú
Barton og bað hann um að fara
með sér út að Ivamah, til þess
að skoða musteri Sekhmets í
tunglsljósinu. Iíann afsakaði sig
með því, að' liann yrði að fara
til Kaíró, en hún bað hann um
að fresta ferðinni, þar sem hún
vildi ekki ganga inn í Ivarnah-
musterið með neinum öðrum en
honum.
Stewart stóð við ákvörðun
sína, og heilan sólarhring sáust
þau ekki. En hann fór ekki. Og
næsta kvöld, skömmu fyrir
kvöldverð, er hann stóð' úti und-
ir stjörnubjörtum himni og
reykti pípuna sína, kom hún út
til hans og spurði, hvað hún
hefði gert honum, úr því að
hann sniðgengi hana. Og Stewart
gleymdi öllu öðru en þeirri löng-
un sinni að gleðja hana. Hann
tók um hönd hennar og hét því
að koma með henni til Karnah
um kvöldið. Ilún lét liann lialda
í hönd sér nógu lengi til þess, að
hann vissi að hún hafði fyrirgef-
ið honum. Strax á eftir gekk
hann inn til yfirþjónsins og
pantaði kaldan mat handa
tveimur og kampavín í ísfati,
sem flytja skyldi út í vagninn . ..
----------------o---
Þau sáu mánann rísa upp að
baki hinu volduga. hliði Kamah-
hofsins; digrar súlurnar í must-
erissalnum vörpuðu biksvörtum
skuggum á jarðveginn fyrír neð-
an þau. I fjarlægð geyjuð'u sjak-
alarnir á bökkum vatnsins helga.
Nú reyndi hún ekki að dylja
óskir sínar lengur. Hún talaði
ekki meira um mann sinn og
börn, heldur lét hann tala um
sjálfan sig og þær konur, sem
hann hafði orðið hrifinn af; og
þau ræddu ráðgátur mannlífsins
og ástarinnar og veltu því fyrir
sér, í hverju lífshamingjan væri
í raun og veru fólgin hér á jörð.
Þau nutu máltíðarinnar uppi
við hliðið' og skröfuðu þar sam-
an líkt og garnlir trvggðavinir.
Stewart hafði ákveðið að segja
henni ekki sínar tilfinningar. Er
þau liöfðu lokið snæðingi, tók
hann í hönd hennar til að' leiða
hana niður að missignum þrep-
um musteristrappanna. Tunglið
skein. súlurnar gnæfðu hátt eins
og ógnþrungnir beljakar, þar
sem þau gengu þögul, lömuð af
áhrifum kyrrðarinnar, gegnum
súlnasalinn, þar sem næturhim-
inninn breiddi út stjarnvoð sína
hátt uppi yfir höfðum þeirra.
Hún lét hönd sína liggja í greip
hans, meðan þau reikuðu um
hof Amrnons. Blóðið suðaði í
höfði hans, og hjarta hans barð-
ist af þrá eftir henni. Hann gat
engu orði upp komið, og hann
þorði ekki að líta á hana. Hann
28
HEIMILISRITIÐ