Heimilisritið - 01.07.1954, Blaðsíða 29

með mér niður í verzlunina hans
og iíta á hannP
Hún var iiköf í fylgd hans, og
við sáum liana taka úndir hand-
legg hans, þegar hún hélt að þau
væru komin úr augsýn.
Sama kvöld gerði Stewart mig
að trúnaðarmanni sínum þar
sem við gengum eftir veginum
meðfram Níl og Luhsarmuster-
inu. Eg sagðist helzt vilja fara
að' taka á mig náðir og spurði
Stewart, hvort liann yrði ekki
samferða heim á hótelið.
— Hvaða ánægju hef ég af
því að fara að’ hátta! hrópaði
hann. Eg ]igg andvaka alla nótt-
ina. Finucane, sagði hann, við
höfum nú ekki þekkzt ýkja
lengi, en mér geðjast að yður, og
ég verð að ha.fa einhvern, sem
ég get treyst. Segið mér, hvað á
sá maður að gera, sem hefur orð-
ið ástfanginn af giftri konu?
— Það fer mikið eftir því,
hvernig konan er, anzaði ég.
— Hún er hamingjusöm í
hjónabandi sínu, sagði hann,
hún er sífellt að segja mér af
manninum sínum og börnunum.
Hún segist hafa mætur á mér
sem vini, en drottinn minn,
hvaða ánægja er að því fyrir
mig! Nótt og nýtan dag heldur
mynd hennar áfram að standa
mér fyrir hugskotssjónum, hélt
hann áfram, og ég fæ engan frið.
Og ég stenzt ekki að' hugsa til
þess, að hver mínúta færir okk-
ur nær þeim degi, er við verðum
að skilja — þeim degi, er hún
verður að fara til eiginmanns
síns aftur.
Stewart þagnaði og leit út yfir
ána og klettahæðimar, sem lágu
náttdimmar undir stjörnubjört-
um himni.
— Hafið þér sagt henni
þetta? spurði ég.
— Nei. Hann liristi höfuðið.
— Ágætt, slítið þá samband-
inu og farið burtu, mælti ég.
— Ég get athugað þá hlið,
svaraði hann, og eftir það geng-
um við aftur í átt til hótelsins.
— En þú veizt hvernig fer,
þegar maður leggur heilræði!
Það olli mér því engri furð'u, er
ég tveim kvöldum síðar sá Ste-
wart og frú Barton aka í vagni
út að Karnah-hofinu.
Sögumaður þagði andartak.
Frá uppgraftarstaðnum hljóm-
aði að nýju söngur arabisku
verkamannanna.
Hjarta mitt cr hryggt og þreytt,
er herfinu ég stýri.
Minn hugljúfi yfirgaf mig.
Vinur minn hélt frásögn sinni
áfram: Ætlun Stewarts var að
fara að mínum ráðúm, að
minnsta kosti sagði hann mér
JÚLÍ, 1954
27