Heimilisritið - 01.07.1954, Qupperneq 64

Skyndilcga léc Jósefína kökukeflið
dctta úr hendi sér, svo að það féll á
gólfið með miklum hávaða; það valt
eftir gólfinu í áttina til mín, og ég tók
það upp. Ég heyrði hana kjökra átakan-
lcga. Ég vissi ckki, hvað gera skyldi —
stóð bara og svciflaði keflinu í hcndi
mér.
„Hann gerði það,“ stundi hún. ,,Af
hverju væri hann annars að fela sig fyr-
ir mér?“
,,Mér þykir þetta ákaflcga iciðinlegt,
Jósefína," sagði ég. „Ég skal áreiðanlcga
láta Edda fá að kcnna á því.“
„Það gagnar ekkert;," snökti hún.
„Ég fæ ekki Hcrtogafrúna aftur fyrir
það.“
Hún hætti að gráta cins snögglcga
og hún hafði byrjað. Hún snýtti sér
með trompethljóði og gckk til dyranna;
þar sncri hún sér aftur til okkar.
„Ég skal seinna ná mér niðri á hon-
um,“ sagði hún. ,Næst þegar ég næ í
skottið á þessu strákóhræsi, skcr ég
hann á háls.“
Hún gekk út og skellti hurðinni á
cftir sér.
„Komdu svo fram, Eddi,“ sagði ég
birstur.
Eddi hreyfði sig ekki.
Ég sparkaði til hans og hann skreið
þá óðara fram.
„Hvers vegna varstu að drcpa þennan
fjandans kött?“ spurði ég.
„Heyrðu, bjáninn þinn,“ sagði Eddi
og hörfaði nokkur skrcf frá mér.
„Tókstu ekki cftir neinu grunsamlegu
við þetta morð uppi?“
„Nei,“ sagði ég. „Og nú þarf ég í
öðru að snúast.“
Ég tók saman fötin mín.
„Æ, bíddu nú svolítið.“
Það var eitthvað í rödd hans, sem
orkaði á mig, svo ég hinkraði við.
Eddi virtist ekki ætla að flýta sér um
62
of. Hann horfði rannsakandi á mig,
eins og hann væri að íliuga, hvort hann
gæti treyst mér. Loks varð niðurstaðan
mér í hag.
„Heyrðu, kunningi, cf kvendið þarna
uppi hefur dáið af því, að hún var skor-
in á háls, þá hefði sko vcrið allt fljót-
andi í blóði, það veiztu?"
„Hvað áttu við?“ spurði ég.
„Bara það, að þegar slagæðin í háls-
inum er skorin í sundur, skilurðu, þá
stendur blóðboginn út eins og heill gos-
hver.“ Litlu augun í Edda skutu
gneistum.
Ég lcit í aðra átt.
„Það er eitthvað bogið við það,“
hélc Eddi áfram. „Mín skoðun er sú,
að stúlkutetrið hafi fyrst verið rotuð, og
svo hafi hún verið skorin á háls seinna.
Hver veit ncma þetta hafi talsverða
þýðingu.“
„Hvernig stendur á því að þú veizt
svona mikið um þecta mál?“
„Heyrðu, gamli, ég er sérfræðingur í
morðmálarannsóknum. Það er ekki til
sú tegund morðmála, sem ég er ekki
heima í.“
„Var það þcss vegna, sem þú gerðir
tilraun á kettinum?" spurði ég. „Var
það af því, að þú hélzt að það væri eitt-
hvað gruggugt við morðið á Daisy?“
„Skoðum til, pilturinn er ekki alveg
skyni skroppinn," sagði hann hrifinn.
„Það var að nokkru leyti þess vegna, að
ég fór að ciga við þennan bannsetta
kött. Og ég notaði rakhnífinn þinn við
rilraunina.“
„Hvað segirðu?"
„Já, reyndar. Og geturðu gizkað á
hvar ég fann hann?“
„Hvar?“
„I kolakjallaranum.“
„Hvemig vjssirðu, að ég átti hann?“
„Það nota allir aðrir hér rakvél og þar
að auki,“ Eddi steig fcti frá mér, „leyfði
HEIMILISRITIÐ