Heimilisritið - 01.07.1954, Qupperneq 37

ÉG FÓR að hitta konuna og
komast að tilefninu, því ég fekk
ekkert upp úr Dídí. Þetta var
leiðinda mál, því konan var al-
veg eins og móðir mín hafði ver-
ið'. Dóttir mín, sagði hún, væri
ekki hæf til að umgangast sið-
prúð börn. Það koin þá loks upp
úr dúmum, að hún hefði heyrt
Dídí útskýra fyrir dóttur henn-
nr, hvað tíðir væru, og hvernig
þær hættu, þegar konur yrðu
barnshafandi.
„En, drottinn minn dýri,“
sagði ég, „hafið þér ekki þegar
sagt dóttur yðar það sjálf?“ Þá
tekk ég orð í eyra! Hvers konar
kona ég væri að fylla höfuðið á
saklausu barni með slíkum mál-
um? Nógur tími til þess síðar.
Að lokum fór ég heim, jafn ringl-
uð og leið í skapi og Dídí. Við
lærðum báðar nokkuð af þessu.
Mér varð Ijóst, að það var ekki
nóg að segja barninu frá stað-
reyndum Iífsins, heldur verður
líka að kenna þeim að verja sig
fyrir misskilningi fólks, sem hef-
ur annarlegar skoðanir á þessum
málum.
Svo hætti hún allt í einu að
vera lítil telpa. Hún fékk öll ytri
einkenni konu. Varalitur, nagla-
lakk og bíóferðir urðu mikilvæg
atriði í daglegu lífi.
Og nú var aldrei minnzt á
kynferðismál. Að vísu kaus ég
helzt að ræða það mál blátt á-
fram og frjálslega, en dóttir mín
vildi forðast það.
Það er íullt af tímaritum
heima hjá okkur, og undanfarið
höfðu mörg þeirra birt langar og
ýtarlegar greinar um Kinsey-
skýrsluna. Eg vissi, að hún hafði
lesið þær, því hún las jafnan
það, sem henni sýndist. Það
hafði verið regla mín að íela ekk-
ert fvrir henni. En nú var það
Dídí, sem fór með tímaritin upp
í sitt eigið herbergi. Ég hafði
sjálf lesið eina eða tvær greinar.
Hvernig þær myndu orka á
fjórtán ára stúlku, gat ég ekki
fyllilega gert mér ljóst. En hún
minntist aldrei á þær. Og Steve
sagði, þegar við minntumst á
það: „Blanda af Kinsey og Mari-
lyn Monroe er furðuleg andleg
fæða fyrir fjórtán ára unglinga.
En þetta virðist tilheyra þeim
heimi, sem þau alast upp í.“
OG I ÞESSART athugasemd
felst mikið af vandanum. Það er
hægt að liafa fullkomið eftirlit
með' barninu, meðan það er lít-
ið. Vitandi eð'a óafvitandi leiðir
maður þau í hugsun, framkomu
og skoðunum.
En þegar barnið byrjar að
ganga í skóla, verður það þátt-
takandi í hinum stóra heimi,
sem maður getur engu ráðið um.
JÚLÍ, 1954
35