Heimilisritið - 01.07.1955, Side 7

Dagurinn hóf göngu sína með
brennandi sólargeislum heiðs
himins. Loftið var heitt sem eld-
ur að anda að sér, og það var
blíðalogn.
Evelyn fann á sér, að eitthvað
illt og ógnandi var í vændum,
eins og þjakandi kyrrð á undan
ofviðri. Hún gekk út í garðinn
og lagði sig í hengirúmið, til
þess að hvílast stutta stund, en
svo sofnaði hún örþreytt eftir
andvökunótt.
Á venjulegum tíma kom
þjónninn með te út í garðinn og
setti bakkann á borðið, undir
regntréinu, við hliðina á hengi-
rúminu eins og venja hans var.
Evelyn heyrði ekki til hans og
skynjaði ekki heldur skrjáfið í
runnanum, sem gaf til kynna, að
Satima væri komin á sinn varð-
stað og biði nú þess er verða
vildi.
Jim hafði verið uppi við fljót-
ið, en kom heim fyrr en venju-
lega. Hann gekk upp bryggjuna
og inn í garðinn. Þar mætti hon-
um sjón, sem nærri stöðvaði
blóðið í æðum hans, og skelf-
ingin lamaði hann svo, að hann
gat hvorki hrært hönd né fót í
fyrstu.
Rétt ofan við höfuðið á Evelyn
hlykkjaðist stór, svört kobra-
slanga niður á brún hengirúms-
ins, en stanzaði skyndilega, lyfti
höfðinu, sveiflaði því fram og
aftur og starði á hina sofandi
konu. Því næst skreið hún hljóð-
laust niður í grasið, uppá borð-
ið, þar sém teið beið, rak trant-
inn niður í mjólkurflöskuna og
fór að drekka. Mjólkurlyktin
hafði dregið hana til sín.
Þegar hér var komið sögu,
hafði Jim náð sjálfstjóm sinni
aftur. Nú reið á að vera hand-
fljótur, ef honum átti að takast
að bjarga Evelyn. Hann lagðist
á hné, studdi riffilinn við trjá-
stofn, greip með fingrinum um
gikkinn. Hann varð að bjarga
Evelyn, konunni sem hann unni
öllu framar og sem var honum
allt hér á jörðu.
Skotið kvað við og skerandi
sársaukaóp rauf hina ömurlegu
þögn. Slangan féll dauð til jarð-
ar, en í skjóli við hrísgerðið lá
Satima, og blóðið rann hægt nið-
ur eftir silkisloppnum hennar.
Kúlan hafði farið í gegnum
slönguna og því næst í hjarta
Satimu. — Verði vilji Allahs. *
Sverrir Haraldsson
þýddi lausl.
Úr erfðaskrá
Amertskur rakari arfleiddi konu sína
aS einum dollar „til að katipa eitur
fyrir."
JTJLÍ, 1955
5