Heimilisritið - 01.07.1955, Qupperneq 23

sá mig. Nei, hertogafrúin var
ekki heima, hafði farið að spila
bridge hjá einhverjum vinkon-
um sínum. En vildi ég ekki
koma inn fyrir og rabba svolítið
við hana sjálfa, Jeanette, í stað-
inn? Fá einn cocktail að drekka?
Hún leit brosandi á blóma-
körfuna, sem ég hélt á.
„Jæja, hvernig leizt Monsieur
á hertogafrúna?" spurði hún og
dró annað augað í pung.
„Hún er dásamleg, Jeanette
mín.“
Ég fór inn í forsalinn. Svo
fylgdi þeman mér inn í herbergi
sitt, lítið og snoturt herbergi. Ég
settist í hægindastól. Jeanette
var í svörtum satínkjól, og ég
hef aldrei séð nokkra þernu í
svo stuttum kjól.
Hún hristi Manhattan cock-
taila handa okkur.
„Gaf hertogfrúin ekki Monsi-
eur einhverja peninga, — 500
franka eða eitthvað þess hátt-
ar?“
„Jú, hvemig vitið þér það?
Já, vel á minnzt — ég tók upp
hringöskjuna, — ég er hérna
með gjöf til hertogafrúarinnar.
viljið þér vera svo góð að færa
henni þetta frá mér.“
Jeanette hló dátt.
„Hertogafrúnni hefur þá
heppnazt bragðið enn einu
sinni,“ sagði hún.
„Hvaða bragð?“ Ég leit undr-
andi á þernuna.
„Hún er alls ekki hertogafrú,“
sagði hún hlæjandi, „hún heitir
blátt áfram frú Dupont. En frú
Dupont leigir þessa íbúð af
reglulegri hertogafrú, sem heit-
ir de la Bassano. Hún er í Amer-
íku. Þér eruð laglegur, Monsi-
eur, og mér er hlýtt til yðar og
þess vegna segi ég yður þetta
um frúna. Þegar ég útvega henni
herra, gefur hún þeim alltaf 500
franka, af því að hún getur ver-
ið hér um bil viss um, að daginn
eftir færa þeir henni gjöf, sem
er margfalt þess virði. Þér ætt-
uð bara að vita hvílík ósköp
„hertogafrúin11 á af dýrindis
hringum, hálsmenum og arm-
böndum. . . .
Og öll fínu málverkin í borð-
stofunni — og silfurborðbúnað-
urinn. Hún hefur þegið þetta
allt saman af heiðursmönnum,
sem hún neyddi til að taka við
peningum. Hvað segið þér nú,
Monsieur?“
Ég var sem þrumu lostinn.
Slunginn þorpari var hún, þessi
hrífandi kona, hugsaði ég með
mér. Þetta var sannarlega snið-
ugt bragð. Ég hló. Svo þrýsti ég
öskjunni með perluhringnum í
lófann á Jeanette og sagði henni
að eiga hann.
„Adieu. Jeanette.“ sagði ég.
JÚLÍ, 1955
21