Heimilisritið - 01.07.1955, Qupperneq 62

ar Bruce sagði honum, að hann
gæti sótt snemmbæru sem fyr-
irframgreiðslu upp í launin.
Þegar þessum málum var
komið í kring, lofaði Bruce að
senda mann til að gera við þak-
ið á íbúðarhúsinu, og svo reið
hann burt í fylgd með Lindu.
15. kapítuli
Það var Bruce, sem rauf þögn-
ina.
„Mig hefur lengi langað til að
spyrja þig um eitt, Linda.“
„Og það er —?“
„Hefurðu nokkurn tíma verið
trúlofuð Maurice Camforth?“
Sterkur roði breiddi sig yfir
vanga hennar við þessa óvæntu
og nærgöngulu spurningu.
„Ég hef aldrei verið trúlofuð
honum — hvorki honum né
neinum öðrum,“ svaraði hún
þurrlega.
„Ekki heldur leynilega?“
„Nei, ekki einu sinni það.“
„Ég trúði því heldur ekki, en
ég vildi vita sannleikann, og
þess vegna varð ég að spyrja
þig. Ég vona þú fyrirgefir.“
Hún svaraði ekki, og þau riðu
þögul um stund.
„Hefurðu nokkurn tíma verið
ástfangin af honum?“ spurði
Bruce skyndilega.
„Nei!“
„En hann hefur verið ástfang-
inn af þér, er það ekki?“
„Segðu mér eitt — hvers;
vegna ertu með svona nærgöng-
ular spurningar við mig, Bruce?“
„Ég veit ekki hvort þér er það
kunnugt, en það er til fólk, sem
gengur um með þær kjaftasög-
ur, að þú hafir verið trúlofuð
Maurice.“
„Og trúir þú þeim?“ spurði
hún og hleypti brúnum.
„Nei, en ég vildi gjaman að
þú bærir þær til baka sjálf
svaraði hann. „En Maurice hef-
ur verið ástfanginn af þér, er
það ekki rétt?“
„Hann veit ekki neitt hvað ást
er, en hann ímyndar sér sjálf-
sagt að hann hafi verið það.“
„Og sé það kannske ennþá?“
„Ég hef enga hugmynd um
það. Ég hef ekki talað við hann
undir fjögur augu frá því
snemma í haust, og þá hegðaði
hann sér svo frámunalega bullu-
lega við mig, að “
„Hvað áttu við?“ spurði Bruce.
„Hvað var það, sem hann gerði?“
„Það er orðið svo langt síðan,
að það tekur því ekki að vera að
eyða orðum að því, og hvers
vegna skyldi ég eiginlega fara
að ergja mig á því að tala um
þetta við þig?“ spurði hún af-
undin.
„Ég held það sé alveg óþarfi
60
HEIMILISRITIÐ