Heimilisritið - 01.07.1955, Side 15

nokkrar mínútur. Það má búast
við að það verði róstusamt
héma hinum megin við hornið
næstu mínúturnar —“
Það stóðu nokkrir menn við
homið. Þeir hegðuðu sér undar-
lega. Þeir þokuðust áfram hver
á eftir öðrum þétt upp við hús-
vegginn. Þeir voru hálfbognir,
eins og þeir byggju sig undir að
taka undir sig stökk. Lögreglu-
maðurinn gekk í átt til þeirra.
Það var aftur blásið í lögreglu-
flautu í fjarska. Henni heyrðist
hljóðið koma úr strætinu, sem
var handan við húsið hennar.
Mennirnir á hominu stukku
skyndilega fram og hurfu fyrir
homið.
Hún reyndi að slíta sig lausa
af kaupmanninum. Hún mátti
ávarpa hann, því hann var ekki
lögreglumaður.
„Leyfðu mér að fara heim. Ég
lofaði að koma strax aftur. Þú
ert að gera mig að svikara.“
„Þú heyrðir hvað hann sagði.
Hann veit hvað þér er fyrir
beztu.“
Allt í einu kvað við skothvell-
ur handan við hornið. Hún hafði
aldrei fyrr heyrt hleypt af byssu.
Það lét hærra í eyrum en svipu-
smellur. Það var háværara en
hvellirnir í flugeldunum, sem
spmngu hátt í lofti 4. júlí.
ífún reyndi að snúa sig úr
greipum kaupmannsins. Hann
hafði losað takið og hálfvegis
gleymt henni, því hann hleraði
með opnum munni eftir skarkal-
anum handan við hornið. Hún
sleit sig lausa og hljóp við fót
niður götuna.
Hann var þungur og feitur,
skokkaði dálítinn spöl á eftir
henni, gafst svo upp og lét hana
hlaupa. Hann þorði ekki að
hætta sér of nálægt eldlínunni.
Nýr skothvellur kvað við áður
en hún kom að horninu.
Hún sveigði fyrir homið og
hljóp upp strætið, sem hún átti
heima í. Hún sá húsið sitt ofar
við götuna. Það sveif þunn
reykjarmóða yfir tröppunum,
eins og slegið hefði niður í reyk-
háfinn og húsið væri fullt af
reyk. Hún sá menn standa í dyr-
um og bak við girðingar beggja
megin götunnar, en hún skauzt
fram hjá þeim áður en þeir
fengju ráðrúm til að stöðva
hana.
Að baki hennar ríkti djúp
þögn. Síðan kvað við dimm karl-
mannsrödd: „Skjótið ekki! kom-
ið með hana hingað! Hann drep-
ur hana!“
Hún hljóp allt hvað af tók.
Hún átti skammt eftir að hús-
inu. Hún hafði ekki hlaupið
eins hratt síðan hún var ung
stúlka. En loforð, sem var gefið
JÚLÍ, 1955
13