Heimilisritið - 01.07.1955, Qupperneq 19

bíður yðar
Chevalier D*Amour
er höfundur þessarar smellnu
frönsku smásögu
ÞETTA VAR milt vorkvöld í
París. Ég labbaði yfir Point St.
Michel, kveikti mér í sígarettu
og komst loks inn í fínni hlut-
ann af Boulevard St. Germain.
Notre Dame tuminn bar við blá-
an himin. Utan við kaffihúsin
var krökkt af fólki og elskend-
ur sátu á öllum bekkjum. Fyrir
mér vakti ekkert sérstakt, ég
reikaði bara um og ætlaði að
láta tilviljunina ráða því, hvar
ég lenti eins og undanfarin
kvöld. Mér leið prýðilega, hafði
borðað afbragðs kvöldmat í Lau-
rue og drukkið hálfflösku af
Beaujolais-víni frá 1896.
Allt í einu mætti ég stúlku,
sem sneri sér við og horfði á eft-
ir mér, og það var eins og hún
væri í vafa um hvort hún ætti
að þora að ávarpa mig.
Ég stanzaði. Ég sá strax, að
þetta var engin lauslætisdrós.
hún var vel og snyrtilega klædd,
án þess þó að vera ýkja fín. Mér
þótti líklegast, að þetta væri
vinnukona, sem væri í fríi og
væfi í leit að smáævintýrum,
smákossum í bíl, vínglasi í kaffi-
húsi og kveðjukossi í útidyrun-
um heima, allt í mesta velsæmi,
en til þess þó að komast nær
hinu mikilsverða ævintýri.
Hún leit á mig dökkum aug-
um og brosti. Ég lyfti hattinum
og brosti líka. Ég sá óðara, að
hún var prýðilega vel vaxin.
Hún var í mjög fallegum, há-
hæluðum skóm. Hún var ekki
förðuð, aðeins dálítið púðruð á
nefbroddinum. En varimar voru
blóðrauðar.
„Monsieur,“ sagði hún og kom
til mín. „Langar yður til að kom-
ast í ævintýri í kvöld? Ef svo er,
langar mig til að biðja yður að
fylgja mér eftir.“
„Eruð það þér, sem eruð ævin-
týrið, ungfrú,“ spurði ég hlæj-
andi.
„Nei, Monsieur. Ekki ég. Hins
JÚLÍ, 1955
17