Heimilisritið - 01.07.1955, Side 29

fjölskyldunum í fæðingarbæ
hans.
Samkoma þessi til framdrátt-
ar líknarmálum með bazar og
hlutaveltu var haldin á opnu
svæði, sem var í eigu Hawkley
ofursta, lögreglustjóra bæjarins.
Ofurstinn beygði sig yfir að
vini sínum Francis Quarles
einkaspæjara og hvíslaði:
— Maðurinn hlýtur að vera
drukkinn . . .
Áður en Quarles gat svarað
tók leikarinn á sviðinu aftur til
máls:
— Leikarinn fær mörg erfið
viðfangsefni að glíma við og þau
eru ekki öll jafn ánægjuleg, en
verst af öllu er þó að vera sett-
ur til þess að halda ræðu á líkn-
armálasamkomu. í nafni misk-
unnseminnar lokka ríkisbubbar
bæjarins hina fátækari samborg-
ara sína til þess að kaupa ein-
hver firn af rusli, sem þeir hafa
engin not fyrir, og allt er gert
til þess að telja þeim trú um að
þeir geri góðverk með því að
kasta peningum sínum í rennu-
steininn. Eigum við ekki öll að
verða sammála um að ljúka
þessu af sem allra fyrst svo að
við getum snúið okkur að því
að gera eitthvað skynsamlegt.
Ég skal stytta þessa leiðinda
samkundu með því að strika yf-
ir afganginn af ræðu minni,
og lýsi samkomuna setta. . . .
Ekki einn einasti maður
brosti. Formaður húsmæðrafé-
lagsins, frú Meaker, steig upp á
sviðið og þakkaði með óljósum
orðum hinum mikla leikara, sem
hefði sýnt félaginu þann sóma
að koma. Sumir klöppuðu, en
þeir voru mjög fáir.
Quarles og lögreglustjórinn
stóðu við barinn, sem komið
hafði verið upp á flötinni, og
drukku appelsín, er Michael
Franklin kom til þeirra.
— Þarna er þá minn gamli
vinur ofurstinn og lögreglustjór-
inn, sagði hann og bosti ögrandi.
— Þér hafið náttúrlega alltaf
nóg að gera við að elta veiði-
þjófa og eplaþjófa? Nú, ég get
vel játað það, að það munaði
engu eitt sinn á unga aldri, að
ég yrði gripinn sem veiðiþjófur.
Það voruð þér sjálfur, sem vor-
uð eftir mér og þegar ég tók til
fótanna skutuð þér á eftir mér.
Það var að vísu gjörsamlega
hættulaust skot. . . . Franklin
sneri sér að Quarles og brosti:
— Ég skal segja yður að ofurst-
inn er engin skytta. Hann gæti
ekki einu sinni hitt orustuskip á
tíu metra færi. Það hefur vafa-
laust verið orsökin til þess að
þeir gátu ekki notað hann í
hernum. En svo var hann svo
heppinn að fá stöðu í lögregl-
JÚLÍ, 1955
27