Heimilisritið - 01.07.1955, Síða 20

vegar er það húsmóðir mín.“
Ég starði á hana öldungis
hlessa.
„Húsmóðir yðar?“ tautaði ég.
„Já, de la Bassano hertogafrú.
Hertoginn sendi mig út til að ná
í einhvern snotran og prúðan
herra handa henni í kvöld. Her-
togafrúnni leiðist nefnilega. Og
ég er viss um, að þér eruð alveg
eins og hertogafrúnni þóknast
að hafa karlmennina, svo að ég
gerðist svo djörf að gefa yður
merki.“
„Þér eruð auðvitað að gera að
gamni yðar, Mademoiselle,“
sagði ég hlæjandi.
„Alls ekki. Og þér skuluð ekki
gera yður í hugarlund, að þér sé-
uð sá fyrsti. Nei, ég er oft send
út sömu erinda. . . . Jæja, ætlið
þér að koma með mér eða ekki.
Það eru svo sem aðrir fúsir.“
„Allt í lagi,“ svaraði ég. „Eig-
um við að ná í bíl?“
Tillaga ungu stúlkunnar var
svo frumleg, að mig langaði til
að prófa hana. Hins vegar var
þetta mjög dularfullt. Allt get-
ur gerzt í París. Hver vissi nema
þessi laglega stúlka væri að
flækja mig inn í einhvern glæp.
Ef til vill átti að loka mig inni
hjá myrtri manneskju og ákæra
mig síðan fyrir morð. Ég ákvað
því að vera vel á verði.
„Það er ekki nauðsynlegt að
taka bíl,“ sagði stúlkan. „Her-
togafrúin býr hérna rétt hjá. í
Rue Marouf.“
Ég leiddi ungfrúna af stað.
Væri frúin þó ekki nema að
hálfu leyti eins lagleg og þerna
hennar, hafði ég enga ástæðu til
að harma ferðina. Ég var a. m. k.
ákaflega spenntur.
Við komum brátt að gömlu og
fallegu höfðingjahúsi. Jeanette
(hún hafði sagt mér nafn sitt)
opnaði útidyrnar. Hún kveikti á
tröppunum, því að nú var orðið
dimmt. Við gengum upp fóðrað-
an stiga og stönzuðum á annarri
hæð framan við útskornar dyr,
sem nafnið „de la Bassano“ stóð
á. Lyfta var ekki í húsinu.
Jeanette bauð mér inn í stofu,
búna smekklegum og glæsileg-
um húsgögnum. Dýr málverk á
veggjunum, styttur, skartmunir,
ósvikið persneskt gólfteppi.
„Gerið svo vel að setjast,“
hvíslaði Jeanette. „Bara andar-
tak. Ég verð að búa húsmóður-
ina undir komu yðar. Hún verð-
ur áreiðanlega mjög hrifin af yð-
ur, Monsieur.“
Ég hló ánægður yfir gullhömr-
unum, Tuttugu og sex ára gam-
all maður hefur mjög gaman af
slíku. Já, mikill skratti, hugsaði
ég með mér. Jeanette var hríf-
andi stúlka, það var lokkandi
glampi í glettnislegum augunum
18
HEIMILISRITIÐ