Heimilisritið - 01.11.1955, Qupperneq 7

þess var, að hún væri komin af
stað í svefninum. —
Þennan sama dag skrapp ungi
maðurinn til Reykjavíkur í við-
skiptaerindum og bjóst ekki við
að koma aftur fyrr en daginn
eftir. Konan mín skrapp upp-
eftir um kvöldið og bauð ungu
konunni að dvelja hjá okkur um
nóttina. En það vildi hún ekki,
sagðist kunna svo vel við sig í
litla húsinu og ekkert væri að
óttast í friðsæld sveitarinnar. —
Þetta sagði hún, blessunin, og
grunaði þá sízt hvað beið henn-
ar. — Gamli bóndinn stundi við,
fékk sér teyg úr bollanum og
hélt síðan áfram.
En það er frá manni hennar
að segja, að hann var svo fljótur
að afljúka erindum sínum í höf-
uðborginni, að hann lagði af stað
heimleiðis um kvöldið. Það mun
hafa verið um miðnættið, sem
ég heyrði í bílnum hans hér fyr-
ir ofan túnið — þar skildi hann
bílinn jafnan eftir, því ekki er
neinn vegur upp með ánni, eins
og þú veizt.
En eftir svo sem hálftíma
hrokk ég upp við hræðileg vein
og óhljóð fyrir utan. Ég stökk
fram úr rúminu, snaraði mér í
einhver föt og hljóp út. — Fyrst
í stað ætlaði ég ekki að þekkja
unga manninn úr sumarhúsinu.
Hann líktist brjáluðu villidýri
NÓVEMBER, 1955
— helsærðu. Fyrst í stað gat
hann ekkert sagt sökum mæði og
grátekka. Hann rak upp skelfi-
leg óp og benti upp með ánni.
Loks gat ég komið honum inn
fyrir og konan mín gaf honum
staup af brennivíni. Þegar hann
hafði jafnað sig sagði hann sögu
sína þó slitrótt gengi og illt væri
að skilja hann, því oft rann útí
fyrir honum.
Hann hafði gengið rakleitt frá
bílnum upp með ánni 1 áttina
til hússins. Eins og þú kannski
hefir tekið eftir, sézt ekki hús-
ið fyrr en maður kemur uppá
hrygginn hérna fyrir ofan veg-
inn, en þá blasir það við í nokk-
urra faðma f jarlægð. Þegar ungi
maðurinn kom þarna á hrygginn
mætti honum furðuleg sjón.
Konan hans var á göngu í nátt-
kjólum einum saman. Hann varð
auðvitað steinhissa, en datt þá í
hug, að sennilega hefði hún ekki
getað sofnað og væri nú aðeins
að fá sér hreint og svalt loft um
líkama og lungu. í þeirri trú
hugsaði hann sér að gera konu
sinni bilt við, læðast inn í hús-
ið og taka henni þar opnum örm-
um er hún kæmi af göngunni.
Um leið og hann ætlaði inn
um dyrnar varð honum litið til
konu sinnar. Hún stefndi á
klettagljúfrin — eitthvað ein-
kennilegt í hreyfingum hennar
5