Heimilisritið - 01.11.1955, Blaðsíða 31

og unnusti yðar voruð. Hvenær
var þessi dansleikur?
— Á föstudagskvöldið.
— Á föstudagskvöldið, endur-
tók Quarles undrandi. Hver v.issi
um það fyrirfram, að þið ætluð-
uð á þennan dansleik?
— Það getur enginn hafa vit-
að neitt um það, sagði Jack Bel-
ton fyrir þau bæði. —Við ákváð-
um ekki að fara fyrr en á síð-
ustu -stundu.
— Og hvenær byrjaði dans-
leikurinn?
— Ég man það ekki nákvæm-
lega, en ég veit að við fórum
héðan klukkan kortér yfir átta
og við komum í krána, þar sem
dansleikurinn var, um níu-leyt-
ið. Við vorum þar fram að mið-
nætti. Þegar ég hafði fylgt
Jennifer hingað heim, var klukk-
an hálf-eitt.
— Þegar þér talið um krána,
eigið þér þá við krána hér í
bænum? skaut Quarles inn í.
— Nei, ég á við krána í Wex-
more, sem er níu kílómetra héð-
an.
— Það stendur í bréfinu, að
bæði þér og Jennifer hafið hagað
ykkur ósiðsamlega þetta kvöld,
og því lýkur með illkvittnis-
legri athugasemd um að „bleik-
rauði kjóllinn hafi vafalaust
krumpazt ennþá meira á heim-
leiðinni“. Voruð þér í bleikrauð-
um kjól þetta kvöld, Jennifer?
— Já, og það var í fyrsta
skipti sem ég notaði hann. Ég
get ekki skilið hver getur hafa
sagt frú Hewitt frá honum.
— Nei, þetta er mjög undar-
legt, sagði Quarles eftir langa
umhugsun.
— Já, það er sannarlega rétt,
við hittum enga manneskju á
dansleiknum héðan frá Rokc-
well. Er það ekki rétt, Jack?
— Ég þekkti engan. . . . Hann
hló vandræðalega: — Ég er far-
inn að halda að það sé einhver
yfirnáttúrleg vera, sem sér,
heyrir og skrifar allt illt hér i
bænum.
— Við skulum nú halda okk-
ur við mannlegar verur, sagði
Quarles og brosti fyrir siðasak-
ir. — Hugsið ykkur vel um. Hitt-
uð þið engan á leiðinni til Wej-
more, einhvern, sem þekkti ykk-
ur?
Ungu hjónaleysin hristu bæði
höfuðið. Þá sagði Quarles:
— Það getur hafa verið þeg-
ar þið ókuð til Wexmore, eða þá
um nóttina, þegar þið komuð til
baka. Ég gæti vel spurt ykkur,
hvort þið hafið ekki hitt ákveð-
inn mann, en það vil ég mjög
ógjarnan. Ég vil helzt að nafnið
komi frá ykkur.
— Það getur verið, að við
Jennifer höfum verið svo upp-
NÓVEMBER, 1955
29