Heimilisritið - 01.11.1955, Síða 40

Illugi vaknaði við að morgun-
sólin skein í andlit hans inn um
opnar tjalddyrnar.
„Helga!“
Hún var horfin. Hann teygði
sig út úr tjaldinu, og snöggvast
greip hann örvænting.
,,Helga!“ kallaði hann aftur.
„Hérna,“ svaraði björt rödd.
Og er hann kom út úr tjaldinu,
nakinn í beltisstað, sá hann
hana.
Hún stóð í döggvotu grasinu
við hylinn, sem hún var nýstig-
in upp úr, og morgunsólin glitr-
aði í vatnsdropunum á hvítum,
nöktum líkama hennar, sem skar
úr við kjarrið og bláklukkurnar,
er uxu í kring um hana.
Hann stóð andartak orðlaus,
svo gekk hann til hennar, beygði
sig niður og sleit upp nokkrar
bláklukkur og stakk í dökkt hár
hennar.
„Bláklukkubrúður,“ sagði
hann lágt, og varir þeirra mætt-
ust.
Tjaldið var fellt og bílarnir
komnir út á veginn. Helga stóð
og horfði angurvær yfir kvosina.
„Skyldum við nokkurn tíma
koma hér aftur, Illugi?“
Hann tók um mitti hennar.
„A hverju ári, ástin mín, sama
dag og tíma-------“.
„Og hvernig sem viðrar,“ sagði
hún og brosti.
„Alveg sama hvernig,“ hló
hann.
Hún teygði sig upp og kyssti
hann snöggt — stökk upp í bíl-
inn og kallaði:
„Ég verð á undan í bæinn.“
Stóri Crysler-bíllinn hennar
rann af stað, og Illugi fylgdi eft-
ir. Hún leit við og hló og jók
hraðann. Hann veifaði á móti, og
hún sendi honum fingurkoss —
-----en um leið sá Illugi folald-
ið, sem hljóp yfir veginn —. Það
var mjúk beygja á veginum, og
neðan við hana lá brú, með
breiðum steinstöplum beggja
vega.
Helga snarbeygði og hemlaði,
en ferðin var of mikil—, og 111-
ugi sá bílinn rekast á steinstólp-
ann, steypast og hverfa ofan í
árgilið.
Hann hljóp ofan urðina, og
hann þurfti ekki að líta á líkama
hennar, sem lá hálfur út úr bíln-
um, til að vita, að hún var dáin
Hann skynjaði ekki veröldina
lengur, en hélt höfði hennar var-
lega í fangi sér og strauk aftur
og aftur um hár hennar, án þess
að veita athygli hálfvisnuðum
bláklukkum, sem féllu ofan í
grjótið. *
38
HEIMILISRITIÐ