Heimilisritið - 01.11.1955, Blaðsíða 48

Eldhúsið var of lítið fyrir tvo, svo
að hann settist inn í setustofuna, þar
sem allt var á öðrum endanum. Hann
afþakkaði tímarit um hænsnarækt til
þcss að stytta sér stundir við en gekk
um gólf og hugsaði um örverpi, sem
öllum börnum þótti gaman að, en mæðr-
unum þótti of dýr. Hverjum mundi
ekki þykja þau of dýr?
Skyndilega varð honum ljóst, hvern-
ig mætti selja örverpin. Þegar Rebecca
kom aftur inn í stofuna, til þess að
lcggja á borð, var hann búinn að ákveða
sig. Hann sagði henni ekki hvað hann
hefði í huga, því þó það varðaði kann-
ske ekki við lög, að minnsta kosti ekki
mikið, þá var það ef til vill ekki alls-
kostar heiðarlegt. Graharn sagði því:
„Gætuð þér fjölgað dverghænunum
yðar?“
„Auðvitað, ef ég hefði tíma til þess.
En hvers vegna ætti ég að gera það?
Ég fæ fimmtíu örverpi á dag og ég
get varla losnað við þau, þó ég gefi
þau.“
„Jæja, svo er mál með vexti,“ sagði
Graham skyndilega, „að Persar eru mjög
sólgnir í örverpi. Þegar ég var í Iran
. . . “ og Graham laug viðstöðulaust og
af kunnáttu heilli sögu um Iran og ör-
vcrpi Hondia dverghænunnar. Rebecca
hlustaði af áhuga með hönd undir kinn
og olnbogana á borðinu. Hún gleymdi
matnum, en mundi þó eftir að hella
bjór í glasið hans.
„Það er töluvert af Persum í London,"
sagði hann, „og það vill svo tii að ég
þekki suma þeirra, sérstaklega einn.
Hann heitir Maluz Ali og er kaupmað-
ur og innflytjandi. Við kynntumst í
Algiers. Hann álítur að ég hafi bjargað
lífi sínu, en satt bezt að segja, þá gerði
ég það ekki. Ég leyfði honum að ganga
með mér undir regnhlífinni minni eitt
sinn í rigningu. Við áttum samleið. Það
kom í Ijós að hann var dauðhræddur
við að blotna.
Rebecca sagði: „Ef að þér getið i
rauninni hjálpað mér mun ég auðvitað
verða yður að eilífu þakklát.“
„Þegar ég hugsa mig betur um er
ég viss um að ég get það. Ég veit að
vísu ekki, hvað þeir muni bjóða yður
fyrir eggin, en það getur orðið hærra en
þér eigið von á. Þeir eru óstjórnlcga rík-
ir. Þér skuluð því ekki verða undrandi,
og taka hverju sem þeir bjóða yður.
Prúttið. Þessi egg eru sjaldgæf. Spreng-
íð upp verðið. Og hvað sem öllu öðru
líður, þá þykir þeim ekkert varið í ncitt
ncma það sé dýrt.“
Áður en Graham lagði af stað, bjó
Rebecca um eina tylft af örverpum scm
sýnishorn fyrir Maluz Ali. Klukkan sex
kom maður frá viðgerðaverkstæðinu með
varastykkið í bílinn, en þá voru þau
búin að segja hvort öðru ævisögu sína.
Þegar bíllinn var aftur kominn í lag,
sagði Graham:
„Rebecca, ég heimta að fá að endur-
gjalda gestrisni yðar. Komið og borðið
með mér í Ashersham og ég skal skila
yður hingað aftur, áður en ég held
áfram.“
„Má ég keyra bílinn til Ashersham
og hingað aftur?“
Sér til undrunar samþykkti hann það,
því hann hafði aldrei lofað neinurn að
snerta bílinn áður. ■
„Auðvitað. Þér megið keyra til Edin-
borgar og til baka aftur ef þér viljið.
Við gætum keyrt í nótt, og borðað þar
morgunverð. Hvað segið þér um það.“
„Eruð þér genginn af vitinu. Hænsn-
in myndu deyja úr hungri. Ég skal
koma með yður til Ashersham en ekki
lengra.“
* * *
MALUZ ALI (ef hann þá hét það,
en það efaðist Graham mjög um) bjó
46
HEIMILISRITÍÐ