Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 10

8
HELGAFELL
þekktari. Hefur þetta sennilega átt sér þá orsök, að Magnús virtist oft opin-
skár um sína hagi og annarra, en hitt vöruðust menn ekki, að hann var flest-
um stundum einungis opinskár um þá hluti, sem hann taldi litlu máli skipta,
en reyndar voru þeir hlutir ærið margir. Sannleikurinn er sá, að enda þótt
Magnús kynni því vel að vera samvistum við fólk af ýmsu tagi og gerði sér
einatt til dundurs að skyggnast um í sálarlífi þess, þá blandaði hann sjaldn-
ast geði við það nema að vissu marki. Eg heyrði einnig látið svo um mælt við
útför Magnúsar, að hann hefði verið gleðimaður eins og síundum er komizt að
orði, en einnig það er mjög hæpin fullyrðing. Að eðlisfari var Magnús Ásgeirs-
son einrænn og dulur, jafnvel þunglyndur, og hann gerðist því innhverfari
sem á ævina leið. Sú mislita hamingja, sem honum hlotnaðist í umgengni við
sundurleitan hóp kunningja og aðdáenda, náði sjaldan hálfa leið til hjartans,
og í raun réttri var hann aldrei nema gestur í þessum yfirborðsglaða hvers-
dagsheimi, þó að hann yrði þar stundum innlyksa lengur en til stóð. En að
þeirri dvöl lokinni skildi að jafnaði með honum og samferðamönnunum. Magn-
ús hélt aftur, fálátur og dulur, inn í sinn eigin hugarheim og þar var honum
tamast að fara algerlega einförum. Að sjálfsögðu höfðu flestir, sem Magnúsi
kynntust, nokkurt hugboð um tilvist þessara tveggja ólíku heima í lífi hans,
en aðeins fáir munu hafa skilið til fulls, hvílíkt regindjúp var staðfest á milli
þeirra.
II
Það er ein af ráðgátunum í lífi Magnúsar Asgeirssonar, hvers vegna svo
tókst til um höfundarferil hans sem raun bar vitni. A skólaárum hans virtist
liggja í augum uppi, að hann mundi verða athyglisvert ljóðskáld og mikil-
virkur fræðimaður á tungu og bókmenntir. Hann skráðist að loknu stúdents-
prófi til norrænunáms við heimspekideild Háskóla Islands og hefði að öllu
sjálfráðu mátt eignast þar auðsóttan frama. Næsta vetur, þá 22 ára, gaf
hann út safn af frumsömdum og þýddum ljóðum, sem hann nefndi Síð-
kveld, en þar með lét hann í vissum skilningi staðar numið. Hann varð
strax, er þeirri bók sleppti, fráhverfur því að yrkja kvæði frá eigin brjósti og
mun ekki síðan hafa birt slíkan skáldskap á prenti, svo teljandi sé, nema minn-
ingarkvæði, sem hann orkti eftir vin sinn og skólabróður, Olaf Magnússon, og
Lýðveldisljóð 1944, sem komu á sínum tíma í Helgafelli. Um sömu mundir
lagði hann einnig háskólanámið á hilluna og olli það vildarmönnum hans
nokkrum vonbrigðum, að minnsta kosti í bili. Hins vegar gerðist hann með
aldrinum einn gagnmenntaðasti maður sinnar samtíðar á fornar og nýjar
bókmenntir heimsins og vann á fáum árum það frábæra afrek, sem lengi
mun halda nafni hans á loft, að verða eitt svipmesta höfuðskáld þjóðarinn-
ar — af ljóðaþýðingum sínum einum saman.