Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 48

46
HELGAFELL
fúnir væru. Bónda mundi hafa þótt biðin orðin helzt löng. Og þarna
fékk enginn að gert, bræðurnir stóðu gneipir og bráðfölir. Fauskurinn
einn brá grönum — þegar ækið loks nain staðar og versti geigurinn
var liðinn hjá. Þeir voru handfljótir að taka saman föggur sínar og
beizla þann bleika. Hlupu síðan við fót þangað sem bóndi beið þeirra.
Það sem eftir var leiðarinnar tóku þeir í einum áfanga og töldu ekki
stundirnar, úrvinda af þreytu þrömmuðu þeir þorpsgötuna fram réttu
megin við nón.
Hallbjörg var löngum þaulsætin við gluggann sinn og horfði fram
á veginn inn með firðinum að vanda. Ekki svo að skilja að hún ætti
von á manni sínum, þótt hana raunar hefði dreymt eitthvað þesslega,
í jafneinsýnu veðurfari var Steindór ólíklegur til að gista skemur en
gestanæturnar. Það var ekki laust við að um hana færi, þegar hún
allt í einu sá bónda sinn koma á harða spretti fyrir hornið, snúast á
hæli og veifa aftur fyrir sig — engu líkara en að hann væri að eggja
einhvern, sem á eftir kæmi. Enda arkaði Bleikur gamli samstundis í
slóðina, með æki í eftirdragi — kistu á sleða, Jón gamli við tauminn,
bræðurnir sinn á livora hönd. Hins vegar var Steindór allt í einn
horfinn.
Hallbjörg varp öndu, stóð á fætur aldrei þessu vant, gekk fram
að mæta manni sínum alla leið á götuna út, enda ekki seinna vænna.
Kistuna lét hún bera í stofu og koma fyrir á stólum, sem næst miðju
gólfi og þó heldur til hliðar. Að svo búnu sneri hún sér að sonum
sínum, þyngri í vöfum en hún átti vanda til — mundi ekki einlægast
að íala legstað fyrir þau hjónin bæði samstundis? Hér var ekki til
setunnar boðið:
Þið gerið það fyrir mig, drengir mínir, og þú, Jón minn, að færa
mér hina kistuna áður en akfæri spillir.
Hún lifði þann dag á enda og nóttina. En áður fullur sólarhring-
ur væri liðinn frá heimkomu bónda, var húsfreyja lögð af stað á iiæla
honum, óánægð með það eitt að leggja upp úr ókunnu húsi í langferð
af því tagi.