Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 9

Magnús Ásgeirsson
Nokkur minningarorð
i
Það var vorið 1920, að ég sá uppi á Landsbókasafni ungan mann, sem
vakti forvitni mína. Hann var hár vexti og allur hinn gervilegasti, fríður
sýnum, svipmikill og sviphreinn, og augun óvenjulega skír og gáfuleg. Virt-
ist mér maðurinn allur hinn drengilegasti og jafnframt auðkennilegur. I þá
daga var Reykjavík ekki stærri en svo, að unglingar á mínu reki könnuðust
við flest andlit í bænum, en ekki bar ég kennsl á þennan unga mann, enda
þóttist ég vita, að hann mundi nýkominn úr sveit til undirbúnings skólagöngu.
Efaði ég ekki, að fundum okkar mundi brátt bera saman, og hugði ég gott til
þeirra kynna.
Næsta haust var þessi mannvænlegi piltur, sem reyndist vera Magnús Ás-
geirsson frá Reykjum í Lundareykjadal, orðinn nemandi í Menntaskólanum.
Hafði hann lesið á eigin spýtur heima hjá sér undir fjórða bekk og lokið
gagnfræðaprófi þá um vorið með miklum ágætum. Fór þá þegar mikið orð af
gáfum Magnúsar og námshæfileikum og lauk hann stúdentsprófi tveim árum
síðar með góðri einkunn. Var hann mjög jafnvígur á allar námsgreinar, en
auk þess snemma víðlesinn í almennum bókmenntum og sjaldgæflega þrosk-
aður að hugsun og dómgreind. Tókust brátt með okkur náin kynni, er leiddu
svo að segja til daglegra samvista næstu árin, þegar báðir voru í bænum.
Eg hygg að ekki sé ofmælt, að ég hafi á þessu skeiði þekkt Magnús Ás-
geirsson betur en nokkur annar kunningi hans og átt trúnað hans umfram
aðra menn vandalausa. Þegar þar við bættist, að við áttum seinna á lífsleið-
inni allnáið samstarf um nokkurra ára bil og góð vinátta hélzt með okkur alla
tíð, mætti álíta að mér væri innan handar að lýsa honum til verulegrar hlítar.
En slíku er ekki til að dreifa. Þó að persónuleiki Magnúsar væri markaður
mjög sterkum dráttum og léti fæsta menn hlutlausa varð mér jafnan sitthvað
í skapgerð hans og örlögum torráðin gáta, sem ég kýs fremur að láta óskýrða
en rangt skýrða. En ég þykist einnig hafa orðið þess var, að ýmsir þeir vinir
og kunningjar Magnúsar, sem töldu sig vita flest deili á honum, hafi raun-
verulega botnað því minna í hans innra manni sem þeir álitu hann sér auð-