Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 112

110
HELGAFELL
legu verk Noldes eru til dæmis öll máluð fyrir 20—30 árum, og áhugann má
marka af því, að „Ecco Horno" eftir Dix fann aldrei neinn hljómgrunn hjá
kirkjunnar mönnum, og hin mikla þrístæða altaristafla eftir Scholz, sem er
fyrst og fremst trúarlegt listaverk, hefur ekki eignazt samastað í kirkju, held-
ur hafnað á listasafni.
Þegar litið er á aðrar greinar trúarlegrar myndlistar, höggmyndalist, gler-
málun og myndvefnað, er viðhorfið öllu jákvæðara. Raunar er hér ekki heldur
um neina víðtæka nýsköpun á sviði trúarlegrar listar að ræða, en allt að einu
eru þó nokkrir listamenn, sem eru óðum að vinna sér þar mikla frægð.
Meðal þeirra er einkum að nefna þrjá, alla fædda á árinu 1887, er urðu
fyrstir til þess að koma með trúarlega höggmyndalist eftir stríðslokin og geta
sér þar verulegs nafns. Ewald Mataré gerði lágmyndir á biskupshurð Koln-
ardómkirkju, og Edwin Scharff gerði uppdrættina að eirskreytingum kirkju-
hurðarinnar í Maríudal. Hvorttveggja verkið hefur vakið mikla og almenna
viðurkenningu. I þeim er fornþýzkri hefð, sem á uppruna sinn allt aftur á 1 1.
og 12. öld, snúið til nútímastíls, en þó eru hin einstöku frásagnaratriði úr ævi
Krists felld í hringflöt eins og alsiða var á öndverðum miðöldum. Ludwig
Gies er aftur á móti þekktur fyrir ýmis sjálfstæð höggmyndaverk, en meðal
þeirra má telja veigamestar myndina af Kristi á krossinum og hina stóru mynd,
Maríu með barnið.
Meðal þeirra yngri listamanna, sem hafa helgað sig að nokkru trúarlegum
viðfangsefnum, er helzt að nefna myndhöggvarann Hans Wimmer og Georg
Meistermann, sem er fyrst og fremst þekktur fyrir glermálverk sín. Þeir
eiga það báðir sameiginlegt, að verkum þeirra hefur þegar frá upphafi verið
ætlaður ákveðinn staður í kirkjum og njóta sín því eðlilega betur en ella væri.
Einkum er ástæða til þess að nefna krossfestingarmynd eftir Wimmer, í eðli-
legri líkamsstærð, sem hann gerði fyrir kapellu nokkra í Suður-Þýzkalandi.
Andlitstúlkun Krists er þar mjög óhefðbundin, en sýnir þó í senn djúpa, mann-
lega þjáningu og ofurmannlegan viljastyrk. Þegar eftir stríðið gerði Georg
Meistermann uppdrætti að glerrúðum fyrir litla kapellu í Kolni, sem byggð
hafði verið á grunni fornrar, sundurtættrar kirkju. Þessar glerrúður Meister-
manns hafa orðið mjög frægar fyrir hinar viðkvæmu og fögru útlínur mynd-
anna og óvenjulegt Ijósmagn litglersins. Viðfangsefni þetta varð upphafið að
hinum mörgu og frábæru glermálverkum Meistermanns og með síðasta verki
sínu, myndrúðum í nýbyggða kirkju í Svínafurðu við Main, hefur þýzk nú-
tíma glermálun náð merkilegum hátindi.
A árunum eftir fyrra heimsstríðið glímdu fjölmargir listamenn við nær-
tæk efni úr umhverfi sínu og samtíð. Meðal þeirra bar tvímælalaust hæst þau
Otto Dix og Káthe Kollwitz. Þá afstöðu til myndefnisins, sem þar kom fram,
er nú vart lengur að finna.
Neyð og örbirgð manna, sem berjast fyrir tilveru sinni í heimi ískaldrar