Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 76

74
HELGAFELL
„Láttu laust,“ sagði gamla konan.
„Bíddu,“ skrækti Ella, hvíslandi og streittist á kortinu, sneri
upp á það. „Mér skjátlaðist, ég —“
Með furðulegum hætti tókst gömlu konunni að sveigja kortið
að sér, um leið og Ella kippti í það.
„A,“ sagði hún, og las upphátt: „Segðu hoiium frá því. Ilvað
er hað, sem þú veizt?“
„Jæja. Þú varst ekki búin. Hvað er það, sem ég veit?“
„Já,“ sagði Ella. Svo byrjaði hún að hvísla tryllingslega. „Segðu
honum frá því. Segðu honum, að við höfum farið inn í runna í morgun
og verið þar í tvo klukkuthna. Segðu honum það.“ Amma hennar
braut kortið saman hægt og gætilega. Hún stóð upp. „Amma,“ hróp-
aði Ella.
„Stafinn minn,“ sagði amma hennar. „Þarna upp við vegginn.“
Þegar hún var farin, gekk Ella fram að dyrunum, smellti í lás
og sneri síðan inn gólfið aftur. Hún fór sér hægt, náði í slopp af frænku
sinni í skápnum og afklæddist með hægð, geispaði djúpt og lengi.
„Guð, hvað ég er þreytt,“ sagði hún geispandi. Hún settist við snyrti-
borðið og fór að snurfusa neglurnar á sér með áhöldum frænku sinn-
ar. Á borðinu stóð lítil fílabeinsklukka. Öðru hverju gaf hún klukk-
unni auga.
Klukkan niðri sló tólf. Hún sat kyrr andartaki lengur, laut yfir
gljáfægðar neglurnar og hleraði eftir síðasta slaginu. Síðan leit hún
iit undan sér á fílabeinsklukkuna: „Ekki væri gaman að fara eftir
þcr til að ná í lest,“ hugsaði hún. Meðan hún horfði á klukkuna
færðist yfir andlitið sami þreytulegi örvæntingarsvipurinn og fyrr
um daginn.
Hún gekk fram að dyrunum og út á myrkan ganginn. Hún
stóð kyrr í dimmunni, berfætt, álút og fór að kjökra í barm sér,
kenna í brjósti um sjálfa sig eins og barn. „Það er allt á móti mér,“
hugsaði hún. „Allt.“ Fótatak hennar var hljóðlaust. Hún gekk með
handleggina fram undan sér út í myrkrið. Þegar hún rýndi í dimm-
una, fannst henni augun snúast við og vita inn í hauskúpuna í full-
kominni blindu. Hún fór inn í baðherbergið og læsti á eftir sér. Þá
greip hana sama bráðlætið og óðagotið sem fyrr. Hún hljóp fram að
króknum á ganginum, hennar megin við gestaherbergið og laut áfram
með hendurnar í stxit fyrir munninum. „Páll,“ hvíslaði hún. „Páll“
og hélt að sér andanum, meðan áfjátt lijaðnandi hvíslið fjaraði burt
á köldu veggkalkinu. Hún stóð ofanlút og og álappaleg í lánssloppn-
urn, en sjónlans augun hvimuðu og skimuðu af örvæntingu út í
myrkrið. Hún hljóp inn á salernið, fálmaði upp í kranann í myrkrinu