Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 42

Gunnar Gunnarsson:
Atorkumaður lífs og liðinn
Steindór bóndi í Múla var þekktur að kappi í orðum og athöfn-
um, svo að sutnum þótti nóg um, hjúum lians ekki hvað sízt, og
raunar börnunum hka. En það var ekki því að heilsa, að það eltist
af honum. Síður en svo. Eirðarleysið ágerðist fremur en hitt, eftir
því sem aldur færðist yfir hann. Og Steindór Kolbeinsson varð maður
gamall. Ilann varð fjörgamall. Þegar áttræðisaldrinum náði, fór hann
að eiga örðugt með að sitja kyrr stundinni lengur, gat ómögulega
að sér gert að vera á einlægu rölti dag- og náttmála í milli og lengur
þó, á meðan nokkur líftóra leyndist í honum ólculnuð. Oftast nær
hljóp hann við fót.
Honum fannst tilveran liggja á því lúalagi að vera að vísu gjöful,
en vilja þó draga hið fengna úr hendi þá verst gegndi, bótalítið ef
ekki bótalaust. Æskuskeiðið var á enda runnið áður varði, fuhorðins-
árin fokin út í veður og vind. Elli kerling gerði sig æ líklegri til að
hrifsa honum taumana úr hendi og jafnvel hrinda honum af baki.
Múlabóndanum hafði alla daga verið meinilla við að víkja úr
fararbroddi á reiðtúrum. Hann átti góða hesta og var sjálfur af vilja-
og forustukyni. Á lífsreiðinni sá hann jafnan þann kost vænstan, að
herða reiðina heldur en hitt, enda brjóstþolið endalaust.
Vera kann að hann hafi gert sér í hugarlund, að írafárið að ein-
hverju leyti bætti honum upp þverrandi þrótt. Þá kann hann og að
hafa alið með sér ofurlítinn vonarneista í þá átt, að rápið og amstrið
hlytu á stundum að minna hann á nauðsynlegar athafnir, er annars
kynnu að dragast úr hömlu. Atorkumaður á örðugt með að sætta
sig við að í óefni sé komið: engin leið fær út úr sjálfheldu hrumleik-
ans. Doði athafnalevsisins var á hælum Steindóri, og það var óvinur,
sem um munaði — sá eini, sem hann hafði eignazt um dagana. Ann-
ars var Múlabóndinn óttalaus um það sem framundan beið, varð
sjaldan hugsað til dauða og tortímingar. Hafði öðru að sinna. Fum-
laus á framreiðinni gat hann hins vegar ekki lengur kallazt, engu