Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 24
22
HELGAFELL
sem fyrir rœningja flotum
fjarðarmynnimt lokar.
Þú saghir, með hryggð og hiki:
,,Hugsi ég út til Noregs
og minnist þess mikilleika,
sem mannraunir stríðsins skópu,
þá hlýt ég, þótt hart sé, að spyrja,
hvort hollt vœri ei þjóð minni lika
að hreinsast í áþekkum eldi
og endurheimta sig sjálfa.“
Veit ég, að orð þin uxu
úr auðmjúku, hlýju þeli,
og ekki er það óþekkt skoðun
með ýmsum samlóndum minum,
að striðs hafi þjóð vor þarfnazt.
En þar hygg ég ykkur skeiki.
Farist sá heldur i friði,
sem frelsunar þarf i striði!
Endurlausn sú væri ofkeypt
öldunga og barna morðum.
Og viðbjóð vekur sú hugsun
að vita sál sina í tengslum
við hrottaskaf, sem hún hatar,
og hópþramm blóðugra trúða.
Þvi ,,styrkjandi stálbað“ kallast
striðið með fjendum vorum,
sem traðka á trúnaði og friði
hvert tuttugasta ár — og laugast.
En ber þó ei mætti manna
og mikilleik striðið vitni?
Jú, daglega! Séð hef ég sjómenn
af sökktu fari ná landi
og skunda beint yfir bryggju
að bensinskipinu næsta.