Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 80
78
HELGAFELL
af flugi og tyllir sér; hún lá með opinn munn, en augun uppglennt,
hreiid og furðulostin. „Þú barðir mig,“ kveinaði hún. Aður en varði,
var hún farin að hrapa óhindruð, einsömul í friðsælt þagnardjúp,
eins konar aldeyðutóm. Andlit Páls, amma, bíllinn, allt saman farið,
horl'íð eins og undan töfrasprota; beint fyrir augum hennar blöstu
við stúfar úr hvítri girðingu, molnandi bergbrúnin, þar sem rykið
hjúfraði sig og reis upp í daufan bólstur eins og loftbelg, sem börn
hafa að leik: allt á hljóðlausri flugaferð uppávið.
Einhvers staðar uppi yfir liljóð, sem leið á burt, hrotur í vél,
lotulangt hvæs í hjólbarða á möl, síðan andvarp vindsins í trjánum,
nötrandi laufkrónur, sem bar við himin. Við einn trjábolinn lá bíll-
inn í hrúgu, sem ekkert sköpulag var á, og Ella sat í flekk af gler-
brotum, starði á þau sljóum augum. „Það kom eitthvað íyrir,“ kjökr-
aði liún. „Hann barði mig. Og svo eru þau dauð, en það er ég, sem
er meidd, og það kemur enginn.“ Hún veinaði ofurlítið, kjökraði.
Svo lyfti hún hendinni, undrandi, ringluð. Það var rauð væta í lóf-
anum. Hún kjökraði hljóðlega og potaði í lófann á sér, kjánalega.
„Það eru glerbrot niðri í því, og ég sé þau ekki einu sinni,“ kjökraði
hún og glápti á lófann á sér, en rautt blóðið vætlaði niður á })ilsið.
Aftur þaut sama liljóðið framhjá yfir höfði hennar — og hjaðnaði
í fjarska. Hún leit upp, fylgdist með því. „Þarna fór annar til,“ kjökr-
aði hún. „Þeir stanza ekki einu sinni til að vita, hvort ég hef meitt
mig “
KRISTJAN KARLSSON íslenzkaði.