Helgafell - 01.12.1955, Blaðsíða 68

66
HELGAFELL
gesti sem var og í þorpið kom, hvort sem hún hafði verið kynnt fyrir
honum eða rakst á hann af hendingu, væri hann bara sómasamlega
til fara. Aldrei vildi hún aka með þeim í bíl að kvöldinu og þeir þótt-
ust fljótlega skilja ástæðuna; samt gáfust þeir eklvi alltaf upp strax
— ekki fyrr en ráðhúsklukkan sló ellefu. Þá hófst svofellt samtal eftir
klukkutíma þögn, eða vel það, ákafar hvíslingar í svo sem fimm
mínútur.
,,Nú verðurðu að fara.“
„Nei, ekld ennþá.“
„Jú, strax.“
„Af hverju?“
„Af því ég er þreytt. Mig langar að fara að hátta.“
„Já, einmitt það. Hingað og ekki lengra, eða hvað?“
„Ætli það ekki.“ Nú stóð hún í skugganum, viðvakin, stillt, og
hafði flúið hreyfingarlaust inn í einhvers konar leyniskjól hláturs-
ins. Svo fór hann, en hún gekk inn í myrkvað húsið og horfði upp
í ferskeyttan Ijósglampann, sem féll á uppgönguna, og þá breyttist
hún, gjörbreyttist. Lúnum fótum eins og gömul kona, gekk hún upp
stigann og framhjá opnu herberginu, þar sem amma hennar sat keik
í ljósinu með bók í höndum, og horfði út á ganginn. Venjulega leit
hún ekki inn, þegar hún gekk framhjá, en einstöku sinnum kom það
fyrir. Þá horfðust þær í augu sem snöggvast, gamla konan köld og
hvasseyg, telpan þreytt, úrvinda með þróttlaust hatur í dökkum,
uppglenntum augum. Svo hélt hún áfram og fór inn til sín, en lá
tímakorn upp við hurðina, og bráðlega heyrði hún ömmu sína slökkva
ljósið hjá sér; stundum grét hún hljóðlega, ömurlega og hvíslaði í
sífellu „gamla skepnan þín,“ „gamla skepnan þín.“ Svo leið þetta
hjá. Ilún fór úr og skoðaði andlitið í speglinum, athugaði varirnar,
farðalausar, linar, útflattar (eða ekki sá hún betur), slæptar og kað-
aðar eftir kossana, og þá hugsaði hún með sér: „Guð, af hverju er ég
að þessu. Hvað er eiginlega að mér?“ — og gerði sér í hugarlund,
hvernig það yrði að hitta gömlu konuna aítur á morgun með merki
undanfarandi nætur á vörunum eins og mar, og fann nú jafnvel átak-
anlegar til markleysis og tómleika lífsins heldur en bræði sinnar.
Þá var það einhvern dag síðdegis, að liún hitti Pál de Montigny
hjá vinkonu sinni. Hann fór, og stúlkurnar voru einar eftir. Þær horfð-
ust á kyrrlátlega með hulu á augum eins og tveir skylmingamenn.
„Svo þér lízt á hann?“ sagði vinkonan. „Skrítinn smekkur, sem
þú hefur.“
„Lízt á hvern?“ sagði Ella. „Ég veit bara ekkert, hvern þú ert
að tala um.“