Morgunblaðið - 21.03.2014, Qupperneq 72

72 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. MARS 2014
✝ GuðmundurJóhann Hall-
varðsson fæddist í
Hafnarfirði 26.
janúar 1947. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 11. mars
2014.
Foreldrar hans
voru Hallvarður
Guðlaugsson húsa-
smíðameistari og
Lilja Guðmundsdóttir húsmóðir.
Hinn 4. október 1986 giftist Guð-
mundur Önnu Margréti Jóns-
dóttur, f. 3. nóvember 1952. For-
eldrar hennar voru Jón
Þórðarson kennari og Þórunn
Elfa Magnúsdóttir rithöfundur.
Systkini Önnu Margrétar eru
Einar Már Jónsson fv. lektor við
Parísarháskóla og rithöfundur
og Magnús Þór Jónsson (Megas)
tónlistarmaður. Börn Guð-
mundar og Önnu Margrétar eru
1) Lilja Dögg, klæðskeri, f. 9. júlí
1986. Sambýlismaður Elvar Már
Ólafsson, f. 16. febrúar 1982,
sonur þeirra er Þórólfur Snær, f.
25. júlí 2012. 2) Hallvarður Jón, f.
7. ágúst 1989, nemi í kvikmynda-
fræðum við Háskóla Íslands, 3)
Elfa Rún, f. 3. nóvember 1994,
menntaskólanemi. Fyrir átti
Anna Margrét tvö börn, Völu
Baldursdóttur, f. 13. október
1972, og Þórólf Baldursson, f. 27.
ann í Sandgerði 1988 og stuttu
seinna byrjaði hann að kenna við
Tónlistarskólann í Grafarvogi,
þessir tveir skólar urðu starfs-
vettvangur hans þar til yfir lauk.
Guðmundur stundaði líka einka-
kennslu, hann var vinsæll og
snjall tónlistarkennari og hafði
samband við nemendur sína alla
tíð.
Guðmundur var mikill útivist-
armaður. Gekk á fjöll og fór á
skíði þegar tími gafst. Árið 1976
hófst Hallvarður, faðir Guð-
mundar, handa við að byggja hús
á Búðum í Hlöðuvík sem voru
hans æskuslóðir. Guðmundur fór
sína fyrstu löngu Hornstranda-
gönguferð 1985 í vinahópi, þar
kynntist hann töfrum þessa
landshluta, sem áttu eftir að
fylgja honum út lífið. Í Hlöðuvík
leið Guðmundi alltaf vel og þang-
að fór hann með foreldrum sín-
um og vinum eins oft og hann
gat. Árið 1991 hóf Guðmundur
störf sem fararstjóri hjá Ferða-
félagi Íslands. Þar vann hann öt-
ult starf, bæði við skipulagningu
og fararstjórn, fram til ársins
2013 og átti drjúgan þátt í því að
gera Hornstrandir að þeirri vin-
sælu ferðamannaparadís sem
hún er í dag.
Útför Guðmundar fer fram
frá Digraneskirkju í dag, 21.
mars 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
febrúar 1974, d. 26.
nóvember 2001.
Guðmundur ólst
upp í Hafnarfirði til
níu ára aldurs er
fjölskyldan fluttist í
Kópavoginn. Eftir
nám í barna- og
gagnfræðaskóla
stundaði Guð-
mundur nám við Iðn-
skólann í Reykjavík.
Hann vann lengi vel í
byggingavinnu, aðallega við
járnabindingar, síðan nokkur ár
í Áburðarverksmiðju ríkisins.
Ungur að árum hóf Guðmundur
nám í gítarleik. Hann fór
snemma að spila í bílskúrs-
böndum og við ýmis tækifæri.
Jafnframt vinnu og tónlist var
hann virkur í stjórnmálum og
starfaði í Fylkingunni á þeim
umbrotaárum sem oft eru tengd
við 68-kynslóðina. Á þeim árum
var líklegra en ekki að hitta Guð-
mund þar sem mótmæli fóru
fram gegn kúgun og heims-
valdastefnu. Einnig starfaði
hann lengi að kjaramálum í stétt-
arfélagi sínu, Dagsbrún.
Haustið 1985 hóf hann nám
við Kennaradeild Tónlistarskóla
Sigursveins og lauk því 1992.
Hann vann síðan alla sína tíð við
tónlistarkennslu þar til hann
varð að hætta vegna veikinda.
Hann hóf starf við Tónlistarskól-
„Allt í heiminum kemur og fer, verður til
og hverfur. Þess vegna er mannleg
tilvist sársaukafull.“
(Búdda-fræði)
Elsku Guðmundur. Þú varst
alltaf ákveðinn að sigra þennan
sjúkdóm. Vildir njóta lífsins og
áttir svo margt ógert.
Að þú værir á förum var aldrei
til umræðu. Þú trúðir á lækningu
og ég trúði á kraftaverk. Það var
mér ómetanlegt að geta fylgt þér
þennan síðasta spöl. Stutt hvort
annað og notið lífsins á þann hátt
sem aðstæður buðu upp á. Og allt-
af héldum við í vonina.
Og núna þegar þú ert farinn
finn ég hversu stór hluti þú varst
af lífi mínu.
Leiðir okkar lágu snemma
saman. Þegar ég skráði mig í
Fylkinguna 1969 varst þú þegar
orðinn virkur félagi. Að ganga í
Fylkinguna var svolítið eins og að
koma heim. Ég fann fyrir nýrri
orku og þetta var hópur sem ég
treysti.
Og alltaf vissum við hvort af
öðru, þótt náin kynni hæfust ekki
fyrr en seinna.
Kannski var okkur alltaf ætlað
að ferðast saman þennan spöl því
lífsgildi okkar voru þau sömu og
við áttum mörg sameiginleg
áhugamál. Það var aldrei nein
lognmolla í kringum þig. Allt sem
þú tókst þér fyrir hendur gerðir
þú vel, lagðir þig allan fram og átt-
ir auðvelt með að hrífa aðra með
þér.
Þegar þú tókst að þér að gerast
fararstjóri í Hornstandaferðum
komu þessir hæfileikar skýrt í
ljós. Á hverju sumri skipulagðir
þú ferðir sem voru engu líkar.
Með hæfilegum skammti af húm-
or og ákveðni tókst þér að fá fólk
til að ná markmiðum sem það
hafði ekki hugmynd um að það
gæti. Þegar hópurinn kom heim
eftir langan dag var hafist handa
við að undirbúa mat sem hvaða
veitingahús sem er gæti verið
stolt af. Síðan tókst þú upp gít-
arinn og það var sungið fram á
rauða nótt. Ég held að enginn hafi
kynnt þetta landsvæði betur en þú
og áhugi þinn var einlægur því
engum duldist hvað þú skemmtir
þér vel. Börnum þínum sendir þú
skýr skilaboð. Finndu sjálfan þig
og þér verða allar leiðir færar.
Heima fyrir varstu líka frábær
skipuleggjari og hafðir frum-
kvæðið að sameiginlegum leik-
hús- og tónleikaferðum. Skipu-
lagðir matarboð og ýmsar
uppákomur. Lífsgæði skiptu þig
meira máli en allur heimsins
frami. Ég vona að ég verði fær um
að bera ljós þitt áfram en með
hjálp barna okkar ætti þetta að
takast.
Guðmundur minn, ég veit að
það eru fjöll í Sumarlandinu og
fullt af tónlist. En ég vona samt að
þú gefir þér tíma til að kíkja við
hjá okkur. Það gæti verið eitthvað
sem þú þarft að minna mig á.
Þín að eilífu,
Anna Margrét.
Elsku pabbi. Kveðjustundin
okkar kom fyrr en við höfðum ætl-
að. Þótt við hefðum aldrei rætt
það, þá held ég að við höfum bæði
haldið að við gætum farið til
Hornstranda saman aftur, haldið
jólin og borðað saman laugar-
dagsmat.
Snögg kveðjustund er kannski
betri en löng og átakamikil.
Þegar ég hugsa um hvers ég
eigi eftir að sakna koma jólin upp í
hugann, meira jólabarn en þú
fannst ekki. Um miðjan nóvember
kom fyrsti mandarínukassinn og
fyrsta boxið af piparkökum inn á
heimilið og þá vissi maður að und-
irbúningur yrði að fara á fullt.
Jólamatinn varð að rökræða fram
og tilbaka, það varð að kaupa jóla-
kerti og servíettur, jafnvel þótt
hér væru allar skúffur fullar af
slíku. Ef fallegt jólaskraut varð á
vegi þínum var það keypt alveg
sama hvað reynt var að tala þig af
því. Jólasveinarnir voru eltir uppi
og Jólalandið skoðað. Svona var
þetta á hverju ári, hefðir skiptu
þig miklu máli.
Þú ætlaðir þér ekki að láta
þessi veikindi hafa áhrif á líf þitt
og okkar, þú hélst áfram að skipu-
leggja ferðir fyrir næsta sumar og
alltaf varstu bjartsýnn á að þetta
myndi bjargast og ég er þakklát
fyrir það.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Þín
Lilja Dögg.
Elsku pabbi. Mér er það minn-
isstætt hvernig þú leist alltaf á
mig sem jafningja og treystir mér
til að taka þátt í þeim hlutum sem
þú hafðir gaman af. Þegar ég var
aðeins fimm ára fékkstu þá flugu í
höfuðið að öll fjölskyldan myndi
horfa saman á Indiana Jones-
myndirnar og ekki leið á löngu
fyrr en þið mamma voruð tekin á
teppið hjá fóstrunum í leikskólan-
um fyrir að hafa leyft leikskóla-
barni að horfa á kvikmyndir bann-
aðar börnum. En auðvitað hefur
þú vitað að mér hlaust ekki nokk-
ur skaði af þessu uppátæki þínu
og það er ég alveg viss um að
þarna hafi myndast grunnur fyrir
kvikmyndaáhuga mínum, sem
hefur fylgt mér alla tíð síðan.
Þegar ég var átta ára gafstu
mér gítar í afmælisgjöf og var
stórum hluta uppvaxtarára minna
varið í gítarkennslu hjá þér. Þú
gafst aldrei upp á að kenna mér að
spila á gítar jafnvel þótt ég hafi
kannski stundum verið latur við
að æfa mig, sameiginlegur áhugi á
tónlist var það sem dreif okkur
áfram. Í dag er ég það samofinn
gítarnum mínum að mér líður eins
og hljóðfærið sé framlenging af
höndunum.
Eins dróstu mig upp á fjöll og
firnindi þegar ég var barn og það
er ekki fyrr en nú sem ég geri mér
almennilega grein fyrir því hvað
það var sem ég var að afreka. Þú
bjóst yfir frekar lúmskum sann-
færingarkrafti, þegar þú fórst
með mig í fjallgöngur bjóstu til
þannig andrúmsloft að mér þótti
ekkert sjálfsagðara en að geta
klöngrast upp á þessi fjöll með
þér.
Ég á mjög skemmtilegar minn-
ingar um þær fjöldamörgu bíó-
ferðir sem við fórum saman, sér-
staklega er mér minnisstætt
þegar við fórum að sjá Basic In-
stinct 2 í stóra salnum í Háskóla-
bíói; fyrir hlé var salurinn hálf-
tómur, eftir hlé var hann eiginlega
galtómur. Við þraukuðum þó út
alla myndina enda kláruðum við
alltaf allt sem við tókum okkur
fyrir hendur. Ég veit að ég á oft
eftir að hugsa til þín þegar ég fer í
bíó í framtíðinni og kannski mun
mér þykja bíóferðirnar svolítið
tómlegar án þín, en tíminn græðir
öll sár og ég veit að minningin um
þig mun alltaf lifa sterk.
Þinn sonur og vinur,
Hallvarður Jón.
Elsku pabbi minn, ég ætla ekki
að trúa þessu, það er svo stutt síð-
an þú varst hjá okkur, mér datt
ekki í hug að þú værir að fara að
kveðja okkur strax. Ég vissi að þú
værir mikið veikur en þú talaðir
um sjúkdóminn af svo mikilli yf-
irvegun og bjartsýni að þér tókst
að smita mig og alla aðra í kring-
um þig. Fyrir mér ertu algjör
hetja fyrir það að hafa tekist
svona vel á við sjúkdóminn.
Það er svo ótrúlega sárt að
þurfa að kveðja þig og ég veit eig-
inlega ekkert hvað ég á að segja,
annað en hvað ég á eftir að sakna
þín mikið.
Ég á eftir að sakna þess að
ferðast með þér um fallegu nátt-
úruna á Hornströndum þar sem
þú fórst á kostum með „ljótuvís-
urnar“ þínar og frábæra farar-
stjórn. Ég á eftir að sakna þess að
fá ítrekað góð viðbrögð frá þér við
matnum sem ég var að prófa mig
áfram í að elda, þó mér finnist
ennþá skrítið að þú hafir líkt
núðluréttinum mínum við skötu,
en þér fannst samt skata góð og
ekki síður núðlurétturinn. Ég á
eftir að sakna þess að hitta þig í
eldhúsinu seint að kvöldi til þar
sem við laumuðum okkur í bita áð-
ur en við fórum að sofa. Mest af
öllu á ég eftir að sakna þess að
heyra röddina þína og að geta leit-
að til þín.
Þessi vika er búin að vera mjög
erfið og ég get ekki ímyndað mér
hvernig framhaldið verður, jólin
og laugardagskvöld eiga ekki eftir
að verða þau sömu án þín. Takk
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig og kennt mér.
Takk fyrir lífið sem þú færðir
mér, elsku pabbi minn.
Þín dóttir,
Elfa Rún.
Ég minnist þín með þakklæti
og hlýhug og kveð þig með mikl-
um söknuði, allt of snemma. Man
okkar mörgu skemmtilegu fjall-
göngur, hin góðu fjölskylduboð á
laugardögum, jólin þar sem ekk-
ert mátti vanta, afmæli sem hald-
in voru á ykkar fallega heimili í
Karfavoginum, eins þær fjöl-
mörgu leikhúsferðir sem þú
dreifst okkur í. Hugur minn er all-
ur hjá kærri móður og yndisleg-
um systkinum sem ég votta mína
dýpstu samúð. Missirinn er mikill
og megið þið öðlast allan heimsins
styrk á þessum erfiða tíma. Ykk-
ar,
Vala.
Kær frændi og vinur er fallinn
frá langt um aldur fram. Í hugann
koma upp liðnar stundir með lífs-
glöðum og hjartahlýjum dreng.
Fyrstu minningabrotin um Guð-
mund eru úr Hraunhvammi 3 í
Hafnarfirði, í vinalegu húsi milli
hraunkletta, og Hellisgerði þar
sem við frændsystkinin lékum
okkur í sól og sumaryl. Foreldrar
Guðmundar, Hallvarður og Lilja
móðursystir mín, bjuggu sér fal-
legt heimili, fyrst í Hafnarfirði og
síðar í Hófgerði 1 í Kópavogi þeg-
ar Guðmundur var orðinn níu ára.
Guðmundur taldi uppvaxtarárin í
Hófgerðinu vera eitt skemmtileg-
asta tímabil ævi sinnar. Kársnes-
skóli var að byrja að starfa, Kópa-
vogskirkja í byggingu og holtið í
kring kjörið leiksvæði. Hallvarður
var húsasmíðameistari og síðar
byggðu þau Lilja tvíbýlishús í
Auðbrekku 21 í Kópavogi. Á þeim
árum kviknaði tónlistaráhugi
Guðmundar fyrir alvöru og var
hann oft með trommusett í her-
berginu sínu og jafnvel heila
hljómsveit. Lilja var jafnlynd að
eðlisfari og tók þessu með ein-
stöku jafnaðargeði þótt hávaðinn
keyrði stundum um þverbak og
hún studdi einkasoninn með ráð-
um og dáð. Sjálf var hún mjög tón-
elsk, hafði gaman af að syngja og
þekkti lifandis býsn af lögum.
Guðmundur helgaði sig ungur
tónlistinni og gerði tónlistar-
kennslu að framtíðarstarfi. En
honum var fleira til lista lagt.
Hann var mjög virkur í Ferða-
félagi Íslands og var lengi farar-
stjóri í Hornstrandaferðum. Faðir
hans átti ættir að rekja til Horn-
stranda og byggði sumarhúsið
Búðabæ í Hlöðuvík og naut fjöl-
skyldan góðs af.
Ég gekk oft langar dagsferðir á
vegum FÍ þar sem Guðmundur
var fararstjóri. Þá kynntist ég
frænda mínum enn betur, kraft-
inum í honum og lífsgleðinni,
hressileikanum og leiftrandi húm-
ornum. Hann hafði sterkar skoð-
anir á þjóðmálum en minnisstæð-
ast er mér glaðlyndi hans,
jafnvægið og óbilandi lífsvilji.
Þessir eðlisþættir reyndust ómet-
anlegir í erfiðum veikindum en
um jólin árið 2012 greindist hann
með krabbamein. Hann ákvað
strax að lifa lífinu meðan stætt var
og hélt ótrauður sínu striki. Hann
var fararstjóri í Hornstrandaferð-
um sl. sumar eins og ekkert hefði
ískorist. Þar var hann á fullri ferð
og hress að sjá. Það er ekki ofsög-
um sagt að hann hafi lifað lífinu af
miklum krafti. Ég kynntist Guð-
mundi einnig á hlaupum í mara-
þoninu í Reykjavík og hlupum við
saman hálft maraþon eitt sumar-
ið. Alltaf var stutt í spaugið hjá
honum og hann gat verið manna
fyndnastur. Í veislum var hann
hrókur alls fagnaðar og sté gjarn-
an á pall, fór á kostum og reytti af
sér brandarana. Oft var gítarinn
við höndina og þá var spilað og
sungið af lífi og sál.
Guðmundur skilur eftir sig
sterka og heila mynd. Hann lifir
áfram í verkum sínum og ekki síst
í þeim áhrifum sem hann hafði á
samferðamenn sína. Það er mikill
missir að jafn gefandi og
skemmtilegum einstaklingi og
Guðmundi og hans verður sárt
saknað. Ég kveð Guðmund með
kæru þakklæti fyrir framúrskar-
andi kynni. Blessuð sé minning
hans. Önnu, börnum hennar og
öðrum aðstandendum sendi ég,
Ólafur og börnin innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Svanfríður S. Óskarsdóttir.
Minningarnar hrannast upp í
hugum okkar kæri frændi. Ein af
fyrstu minningunum er fyrsta
leikhúsferðin. Þú gafst okkur
systkinum þá ferð í jólagjöf og þú,
stóri frændi okkar, fórst með okk-
ur. Við vorum bara fimm, níu og
tíu ára gömul. Leikhúsferð sem
við seint gleymum og kannski
lagðirðu grunninn að því að við
lærðum að njóta leikhúss. En það
var ekki það eina. Áhugi þinn á
músík og hljóðfærum fór ekki
framhjá neinum. Mamma heitin,
móðursystir þín, spilaði smá á gít-
ar og hafði fallega rödd. Henni
fannst mikilvægt að þú, uppá-
haldsfrændinn, eignaðist gítar og
gaf þér fyrsta gítarinn. Seinna
gafst þú Halldóru sinn fyrsta gít-
ar og Sirrý fyrstu blokkflautuna. Í
fermingarveislum okkar systkin-
anna var ekkert sjálfsagðara fyrir
hana en að biðja þig að sjá um tón-
listina og það gerir þú ávallt,
ásamt vinum þínum.
Þegar þú komst frá Rússlandi
komstu til okkar með lítinn ferða-
plötuspilara, það var nýlunda fyr-
ir okkur þar sem enginn plötuspil-
ari var til á okkar heimili á þeim
árum. Það kvöld var mikið um
dýrðir. Þá notaðirðu líka tækifær-
ið og kenndir fullorðna fólkinu að
drekka vodka uppá á rússneskan
máta. Það var svo Ivan Rebroff
sem fékk að hljóma hvað mest
þetta kvöld og voru tíðar ferðir á
milli Hraunhvamms 3 og 8 en þar
bjuggu Sirrý systir og Sardar
heitinn. Guðbjörn heitinn bróðir
söng þessi lög hástöfum í sturt-
unni lengi eftir þetta.
Okkur krökkunum þótti alltaf
mikið ævintýri að koma í heim-
sókn til ykkar í Auðbrekkuna og
fá að skoða hljóðfærin þín, gítara
og flott balalaika. Líka að kíkja í
view master-inn og fleira
skemmtilegt, sem við gátum
dundað okkur við í herberginu
þínu. Allt þetta var eins og að
koma inn í helgidóm sem þurfti að
umgangast með virðingu og var-
færni.
Jólin áður fyrr voru líka sér-
stök, við skiptumst á að vera hjá
ykkur í Auðbrekkunni, Rósu móð-
ursystur og svo á heimili okkar
allra, á Hraunhvamminum. Það
var siður sem Lilja mamma þín,
Fanney, mamma okkar, og Rósa
komu á. Seinna viðhélst þú þess-
um sið um tíma þegar þið Anna
komuð með litlu börnin ykkar á
jóladag. Fjölskyldutengslin voru
þér ávallt mikilvæg. Það er ótrú-
legt að hugsa til þess hve mikil
áhrif þú hefur haft á fjölskylduna
gegnum árin. Meiri en margan
grunar.
Þegar pabbi dó sl. sumar
varstu allur af vilja gerður og
komst og spilaðir í kirkjunni
ásamt vini þínum. Fyrir það verð-
um við þér ævinlega þakklátar.
Elsku frændi, það er erfitt að
skilja að þú sért farinn frá okkur.
Stóri frændinn, rausnarlegi gest-
gjafinn, lífsglaði og orkumikli úti-
vistarmaðurinn og listamaðurinn,
það má lengi telja. Okkur finnst
svo stutt síðan við töluðum saman
og þá varstu ótrúlega hress,
frændi sæll.
Það er með djúpum söknuði
bæði í huga og hjarta sem við
skrifum þessi minningarorð sem
gætu orðið svo miklu fleiri. Þakkir
fyrir allt og allt, elsku frændi.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Sigríður, Halldóra,
Kristín, Sigurbjörg.
Í dag kveðjum við góðan félaga
og frænda sem yfirgefur okkur
allt of snemma.
Það var árið 1983 að ég kynnt-
ist í fyrsta skipti frænda mínum
og síðan góðum vini og félaga en
þá störfuðum við báðir í Áburð-
arverksmiðjunni, ég þá tiltölulega
nýkominn frá námi erlendis og
hann að vinna samfara námi sínu
sem tónlistarkennari. Ekki urðu
okkar tengsl neitt náin í það
skipti. En hvað er það í fari fólks
sem veldur „bráðri“ vináttu? Það
var sumarið 1995 að ég kynntist
þessum frænda mínum fyrir al-
vöru en það var í minni fyrstu
Hornstrandagöngu þar sem hann
var fararstjóri. Það reyndi veru-
lega á hjá mér í þessari göngu en í
þeirri ferð sá ég hvað mikið var
spunnið í Guðmund sem farar-
stjóra og persónu. Nú varð ekki
aftur snúið því að ég smitaðist illa
af þessari svokölluðu Horn-
strandaveiki, eins og Guðmundur
kallaði það gjarnan, og er enn
sýktur. Frá þessu sumri höfum
við Guðmundur og öll hans fjöl-
skylda verið góðir og traustir fé-
lagar og er því söknuðurinn og
eftirsjáin mikil.
Nú tók við mikil og gleðileg
samvinna okkar um ýmis málefni
Hornstrandafara en svo hét sá
stóri hópur sem þyrpist í kringum
Guðmund sem leiðtoga sinn. Guð-
mundur var einstaklega lunkinn
að laða að sér fólk til þátttöku í
þessum félagsskap enda með
djúpan, skemmtilegan og hvassan
húmor. Guðmundur var ótrúlega
hraustur einstaklingur og gafst
aldrei upp þótt hann hafi þurft að
bera nokkur aukakíló með sér á
sínum göngum um fjöll og firn-
indi.
Ég var þess aðnjótandi að vera
um tíma nemi í gítarleik hjá Guð-
mundi ásamt yngsta syni mínum.
Þar kynntist ég ágætlega hæfi-
leikum hans sem kennara. Hann
sýndi nemendum sínum ótrúlegt
umburðarlyndi og hef ég það víða
frá að Guðmundur hafi verið frá-
bær tónlistarkennari og hafi börn
og unglingar sótt í að njóta leið-
sagnar hans í þeim efnum.
Um tíma vorum við saman í
hljómsveit ásamt félögum okkar
þar sem við spiluðum aðallega fyr-
ir Hornstrandafara. Ég hafði
mikla ánægju af þessu þótt fram-
lag mitt hafi verið meira af vilja en
getu en skemmtilegt var það.
Ég vil ljúka þessum fáu orðum
um samskipti okkar Guðmundar
með þessu fallega ljóði sem gæti
svo vel átt við augnablikið.
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í gljúfrasal,
í hreiðrum fuglar hvíla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
Guðmundur Jóhann
Hallvarðsson