Skessuhorn - 18.12.2013, Side 101

101MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2013

Óskum Vestlendingum
og landsmönnum öllum
gleðilegra jóla,
árs og friðar með þökk fyrir
árið sem er að líða Stykkishólmsbær sendir
Vestlendingum bestu óskir um gleðileg jól
og farsæld á komandi ári, með þakklæti
fyrir árið sem er að líða
var stuttu eftir að ég byrjaði í smíð-
unum að móðir mín tilkynnti mér
að hún væri búin að fá samning fyr-
ir mig í trésmíði hjá Trésmiðjunni
Ösp, en meistari minn var Krist-
ján Gíslason mikill hagleikssmiður.
Mér datt náttúrlega ekki til hugar
að andmæla og hlýddi mömmu, þó
ég hafi ætlað mér að taka tíma í að
ákveða hvað ég vildi verða. Svo leið
ekki á löngu þar til mér var boð-
ið að gerast hluthafi í Trésmiðj-
unni Ösp. Ég var svo ungur að ég
mátti ekki skuldbinda mig fyrir
hlutafénu sem ég lagði í fyrirtækið.
Faðir minn skrifaði uppá fyrir mig.
Meðeigendur mínir í Öspinni voru
synir Kristjáns Gíslasonar, bræður-
nir Gunnlaugur og Hörður Krist-
jánssynir, Hallfreður Lárusson og
Björgvin Þorvarðarson. Seinna
bættust fleiri eigendur við.“
Fékk fyrirgreiðslu til
að brúa bilið
Mikið var byggt á þessum tíma þeg-
ar Þorbergur var að byrja í smíð-
unum og eins og áður sagði fóru
menn víða í byggingavinnu. „Árið
1966 þann17. desember giftum við
hjónin okkur. Þá þegar var ég byrj-
aður að byggja húsið okkar við Silf-
urgötu 36, 136 fm sem þótti á þeim
tíma nokkuð stórt íbúðarhús. Þar
búum við enn í dag. Reglurnar voru
þannig á þeim tíma að þar sem við
vorum barnlaus fengum við ekki
lán hjá Húsnæðismálastofnun. Við
því brugðumst við með að skrá á
okkur fósturbarn. En þegar til kom
voru svo ekki til peningar hjá Hús-
næðismálastofnun fyrir láninu sem
við vorum búin að fá vilyrði fyrir.
Það var svo Friðjón Þórðarson al-
þingismaður sem var milligöngu-
maður um að ég fengi bankalán til
að brúa bilið. Er þetta kannski eitt-
hvað í líkingu við það ástand sem
er í dag hjá Íbúðalánasjóðnum.
Húsbyggingin tókst ágætlega þrátt
fyrir blankheit og inn fluttum við
í júní 1968 í rúmlega fokhelt hús-
ið, eins og ótal margir aðrir gerðu
á þessum tímum. Þá var kominn
í heiminn frumburðurinn okkar,
dóttirin Kristín Jóhanna hjúkrun-
arfræðingur en hún vinnur á líkn-
ardeild LSH í Kópavogi og hef-
ur gert í nokkur ár. Síðan var haf-
ist handa við að betrumbæta húsið
að innan smátt og smátt og meðan
á því stóð fæddust drengirnir okkar
tveir, Páll Vignir 1969 sem stund-
ar sjómennsku og Sæþór Heiðar
matreiðslumeistari 1971. Berglind
Lilja yngsta barnið okkar er fædd
1980. Hún er viðskiptafræðing-
ur og skrifstofustjóri Sýslumanns
Snæfellinga í Stykkishólmi. Sess-
elja konan mín hefur ásamt frænku
sinni rekið verslunina Heimahorn-
ið í rúm 20 ár. Fjölskyldan hef-
ur því haft nóg fyrir stafni. Þó að
ég segi sjálfur frá, allt harðduglegt
fólk á öllum sviðum, félagslynt og
tilbúið að taka þátt samfélagsverk-
efnum í bænum af heilindum og
dugnaði.“
Unnið vítt og breytt
um land
Þorbergur segir að öflugur iðn-
skóli hafi verið starfræktur í Stykk-
ishólmi, skóli sem gaf þeim nem-
endum sem ekki fóru í langskóla-
nám möguleika á menntun í hag-
nýtu námi. „Nemum í margskon-
ar iðnnámi fjölgaði því ört upp
úr miðri síðustu öld. Fjölmarg-
ir nemar voru á samningi hjá Tré-
smiðjunni Ösp, en ég var síðasti
nemi Kristjáns Gíslasonar. Á þess-
um áratugum var unnið við smíð-
ar vítt og breitt um landið. Smíð-
aðar voru innréttingar og húsgögn
í skóla svo sem í Menntaskólann á
Ísafirði, Reykjaskóla í Hrútafirði,
Leirárskóla og skóla á fleiri stöð-
um. Einnig tókum við við fokheldu
skólahúsi í Laugargerði og lukum
við byggingu skólans. Menn urðu á
þessum tímum að sækja vinnu hvar
sem hún bauðst og urðu þá oft að
vera langdvölum að heiman.“
Kannski von á páfanum
Þorbergur hefur unnið við iðn-
grein sína í 54 ár og komið að
fjölda bygginga í Stykkishólmi,
sem og víða um land. Vel innan
við þrítugt var hann orðinn verk-
stjóri og þegar best lét með milli
30 og 50 manns í vinnu. „Það
kom fyrir að ég átti andvöku-
nætur þegar verkefni skorti til að
halda úti svo stórum hópi smiða,
en þetta blessaðist alltaf. Ég stofn-
aði árið 1999 mitt eigið fyrirtæki,
trésmiðju og steypustöð. Var þá
skyndilega orðinn einyrki, eins og
það er kallað. Seldi nokkrum árum
seinna steypustöðina til að létta
aðeins af mér vinnu. Ég veit ekki
hvort fólk gerir sér almennt grein
fyrir að einyrkjar verða alfarið að
stóla á sjálfa sig, engin laun sótt
neitt, nema hafa unnið fyrir þeim.
Ef menn taka starf sitt alvarlega
er lítið um frítíma. Ég rek ennþá
trésmiðju mína og núna erum við
fjórir. Hef reyndar sagt að þetta
sé líklega síðasta stóra verkið
sem ég tek að mér. Við erum að
breyta stóru og miklu húsi fyr-
ir kaþólsku regluna hérna. Þetta
var áður barnaheimili, en verið er
að breyta því í fræðslu- og menn-
ingarmiðstöð. Við byrjuðum samt
fyrst á að endurnýja íbúðir kaþ-
ólsku prestanna hérna. Ég hef ver-
ið að gantast með það við strákana
að kannski komi páfinn fljótlega á
næsta ári til að fylgjast með hvern-
ig verkinu miðar hjá okkur. Ég á
samt ekki von á að hann komi,“
sagði Þorbergur í lok þessa spjalls.
Það er þó aldrei að vita nema páf-
inn gæti birst í Hólminum að vitja
sinnar sóknar þar.
þá
Þorbergur Bæringsson og Sesselja Pálsdóttir með börnunum: Sæþór Heiðar,
Berglind Lilja, Páll Vignir og Kristín Jóhanna Þorbergsbörn.
Þorbergur og Sesselja ásamt barnabörnunum á 70 ára afmæli Þorbergs.