Læknablaðið - 15.03.2003, Side 75

UMRÆÐA & FRÉTTIR / MINNING
Minníng
Sigfús Arnar Ólafsson, heilsugæslulæknir
Fæddur 13. mars 1941 - Dáinn 30. janúar 2003
Eitthvert frægasta erfiljóð íslenskrar tungu er
kvæðið sem Bjarni Thorarensen orti um lækninn og
vin sinn Odd Hjaltalín. Bjarni tíundar þar mannkosti
Odds og þá sérstaklega að hann hafi aldrei bundið
bagga sína sömu hnútum og samferðamennirnir.
Hann hafi ekki fetað þann slóða sem viðurkenndur
og fyrirsjáanlegur er, en það hafi fremur styrkt hann
en veikt. Kvæðinu lýkur á þessum orðum:
En þú sem undan
œvistraumi
flýtur sofandi
að feigðarósi
lastaðu ei laxinn
sem leitar móti
straum sterklega
og stiklar fossa.
Þetta kvæði Bjarna flaug mér í hug þegar ég spurði
andlát Sigfúsar Arnars Ólafssonar; en hann var óum-
deilanlega í hópi þeirra hæfileikamanna sem lækna-
stéttin hefur átt innan vébanda sinna. Hann fór ávallt
sínar eigin leiðir og þær voru ekki alltaf þær greiðfær-
ustu. Sigfús var orðinn 37 ára gamall þegar hann inn-
ritaðist í læknadeild Háskóla íslands árið 1978, en
áður hafði hann lokið prófi sem búfræðikandídat frá
Búnaðarháskólanum í Kaupmannahöfn árið 1965 og
licenciat í jarðvegsfræði frá sama skóla árið 1974.
Fyrstu árin í læknadeild hafa jafnan þótt strembin.
Það þótti því tíðindum sæta að Sigfús vann í hálfu
starfi sem jarðfræðiráðunautur með náminu í lækna-
deild sem er mjög óvenjulegt. Líklegt er að fyrri
skólaganga Sigfúsar, námsögun og lífsreynsla auk frá-
bærra námshæfileika hafi skipt mestu máli við lækna-
námið. Sigfús brautskráðist frá læknadeild árið 1984.
Að loknu kandídatsnámi fór hann til Svíþjóðar til
framhaldsnáms og fékk sérfræðiréttindi í heimilis-
lækningum árið 1990. Sigfús réðst til starfa sem
heilsugæslulæknir á Hólmavík og starfaði þar í tíu ár.
Haustið 2001 flutti Sigfús sig um set yfir til Blöndu-
óss, en þá átti hann hægar um vik með að nýta frí-
stundir sínar við að endurreisa ættarsetur sitt í Gröf á
Höfðaströnd í Skagafirði.
Sigfús var fámáll maður í fjölmenni, en tveggja
manna tal átti betur við hann. Annars var hann mest
fyrir það að láta verkin tala. Hann var samviskusam-
ur, ósérhlífinn og ákaflega jarðbundinn í orðsins
fyllstu merkingu. Þessir eiginleikar nýttust Sigfúsi vel
í læknisstarfi í strjálbýlu læknishéraði þar sem snjóa-
lög geta verið mikil á vetrum og oft ekki fært að vitja
sjúklinga nema á skíðum eða á vélsleða. Eins og með
marga þrautseiga héraðslækna var það afstaða hans
að slíkur starfsvettvangur væri spurning um lífsstíl
fremur en um réttindi og kjör.
Eg var svo lánsamur að vera mörg sumur í sveit hjá
foreldrum Sigfúsar, Svönu og Ólafi í Gröf. Þar kynnt-
ist ég Fúsa eins og hann var oft kallaður, en hann var
þá nokkrum árum eldri en ég. Við krakkarnir litum
ávallt upp til Fúsa, enda var hann hörkuduglegur til
allra verka. Þegar hlé gafst frá búverkum spilaði hann
fótbolta, fékkst við hestatamningu, tefldi skák eða las
bækur. Hann hafði ákveðnar skoðanir á því hvernig
stjórna ætti búskapnum í Gröf og lenti oft í
kappræðum við Ólaf bónda föður sinn um þau mál.
Eftir að Sigfús fór í læknadeild og síðar í heimilislækn-
ingar gafst mér aftur tækifæri til að endurnýja gömul
kynni mér til mikillar ánægju.
Sigfús greindist með lungnakrabbamein fyrir rúmu
ári, sem síðar dró hann til dauða langt fyrir aldur
fram. Læknasamtökin, sveitungar Sigfúsar, ættingjar
og vinir hafa nú misst góðan dreng.
Jóhann Ág. Sigurðsson
Læknablaðið 2003/89 251