Tímarit Máls og menningar - 01.04.1941, Qupperneq 11

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
sæmi í opinberri starfsmennsku. Ef meðlimir dagskrárnefndar-
innar sjálfir óska að koma fram fyrir hljóðnemann sem skemmti-
liðir eða fræðslu, ætti a. m. k. að vera til annar aðili, sem dæmdi
um útvarpsefni þeirra, i stað þess að þeim haldist uppi að'neyta
aðstöðu sinnar til að troða sér fram fyrir aðra á dagskránni
hvenær sem er, sýknt og heilagt, stundum dag eftir dag, stund-
um oft á dag, og fá sér allt til erindis, þótt þeim sé ekkert á
höndum, — endalaust skvaldur „um daginn og veginn", „séð og
heyrt“, útvarpssagan (nokkurs konar neðanmálssögulestur) eða
þá „óákveðið efni“, fyrir utan óþrotlega fyrirlestra, sem virð-
ast skrifaðir upp úr alfræðiorðabókum, og þess háttar.
Þessi skortur á almennri háttvísi verður ekki afsakaður með
því, sem haft er eftir útvarpsráðsmanni, að þeir samþykki sjálfa
sig á víxl á dagskrána til að útvega hver öðrum vasapeninga.
Engin dómnefnd hefur heimild til að misnota aðstöðu sina, þótt
hún geti sannað, að hún sé vasapeningalaus, öðru nær. En það
er eins og sumir opinberir starfsmenn islenzkir hafi lineigð til
að álíta, að algildum venjum og velsæmi í opinberri starfs-
mennsku sé fórnandi, aðeins ef þeir sjá sér leik á borði að
krækja sér í vasapeninga. Undarlegt, hve geð guma geta stund-
um verið lítil á íslandi, þótt vér búum við mikinn sæ.
Þess skal getið, að í útvarpsráði er einn maður, sem hefur
ekki látið freistast til að neyta þar aðstöðu sinnar á ósmekk-
legan hátt, hr. Finnbogi Rútur Valdimarsson.
H. K. L.
*
ÞEGNSKYLDUVINNA. Öldur þegnskyldunnar ríða nú sem
hæst. Lagafrumvarp er fram komið á Alþingi, sem heimilar kaup-
stöðum og hreppsfélögum að leggja staðbundna þegnskylduvinnu
á menn frá 16—25 ára, allt að sex vikum á ári í þrjú ár. Það
hefur verið deilt um málið á prenti og á mannfundum. Post-
ular hugmyndarinnar tala langt mál og fjálglegt í útvarpið um
það snjallræði, að menn gefi vinnu sína, í stað þess að selja
hana. Löggjöf um þetta efni virðist þó vera hótfyndni ein. Ekk-
ert ætti að vera þvi til fyrirstöðu, að þeir, sem hafa efni á eða
löngun til, gefi gjafir, og þá ekki síður vinnu sina en aðra
hluti. Menn, sem vilja vinna fyrir engu, hljóta að geta samið
við þá atvinnurekendur, sem vilja þiggja gefins vinnukraft, án
sérstakrar lagasmíðar um þau efni. Langi mig til að vinna t. d.
við bankastörf, eða sem búðarmaður, fyrir ekkert, fer ég ein-
faldlega til næstu bankastjórnar, eða næsta kaupmanns, og býðst