Tímarit Máls og menningar - 01.04.1941, Side 43

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
37
þaðan hundgá og hanagal, mundi fólkið eldast og deyja
án þess það langaði þangað.“
Þelta fannst Temúdjín örðug kenning, og þó betri
miklu en buslubænir þeirra Kristsmanna og' Múham-
eðs, sem voru þess óverðugir fvrir skapillsku sakir að
lúta miklum sigurvegara, og hann skipaði svo fvrir,
að í herbúðunum skvldi gera við meistarann Sing-Sing-
Hó eins og hann væri skilgetinn bróðir stórkansins, og
bera honum drykkinn kúmýs eftir þörfum. Hann setti
meistaranum aðra stefnu innan fárra daga, til þess að
lieyra liann greina enn gjör frá binu Eina. En um þær
mundir bárust kaninum njósnir af að fjallabúar Afgan-
istans skæru upp herör og efndu til upphlaups, og varð
kaninn þegar að halda í leiðangur til að berjast við
fólk þetta, svo frekari viðræðum meistarans og stór-
kansins var slegið á frest. Síðan, er kaninn bafði brotið
fólk þetta til blýðni og kúgað það, og sett her yfir það,
þá bar svo til einn dag, er hann fór á veiðar, að liann
féll af baki besti sínum og meiddist og lá um skeið
illa haldinn af þessari byltu.
Meistarinn Sing-Sing-Hó vitjaði bans og réð vini ó-
dauðleikans mildilega til þess að bætta ekki lífi sínu
gálauslega, ef honum þætti nokkuð við liggja um vel-
ferð barna sinna, þjóðanna.
Kaninn sagði að gömlum veiðimanni, fæddum á
bestbaki með ör á streng, mundi þyngst falla að
missa gleðinnar, sem falin er í því að ríða uppi ungt
skógardýr og skjóta það.
„Muntu framar vilja blýða orðum fátæks villimanns
úr Austurvegi eða viltu senda bann heim aftur til íjalla
sinna?“
„Nú skal fyrst hevra glaðar mevjar þeyta sönglúðra,
og mun mér skjótt batna af þessu meini. Hins er ekki
lengur að dvljast, að eg em því afbuga að sigra Indía-
lönd, ætla ég það starf sonum mínum, til þess að einnig
þeir bafi nokkuð að vinna. Má vera að dýrið Kistúan