Tímarit Máls og menningar - 01.10.1942, Blaðsíða 75

TÍMARIT MÁI.S OG MENNINGAR
177
Nú var hann orðinn nógu stór til þess að bíta gras sér
til viðurværis niðri á frjósömum lækjarbakkanum, en
hreysikötturinn bafði drepið öll systkini bans, og bess
vegna var ennþá nægileg mjólk handa bonum í júgrinu
bennar mömmu. Enn sem komið var bafði neyðin því
ekki kennt honum að reyta stuttu grasblöðin með tönn-
unum og tyggja þau. Iðja lians var ekki önnur en sú að
skríða út úr holu sinni, lilaupa um í sólskininu, snuðra i
grasinu eða leggja hlustirnar við hverju bljóði, unz hon-
um barst eitthvað ógnandi til eyrna, en þá stakk liann sér
niður í holuna til þess að forða sér.
Þessa stundina var blessuð ró og friður niðri á lækjar-
bakkanum. Sól var enn liátt á lofti, þótt langt væri liðið á
dag. Hún skein í allri sinni dýrð á fossinn, sem steyptist
með þungum, æðisgengnum gný fram úr þrengslum með
lynggróðri beggja vegna. Vatnið stej'ptist fram úr þrengsl-
unum líkt og fax á eldishesti, þétt og brúnt uppi við brún-
ina, þar sem lyngið réð lit þess, en dreifðist í silfurlita lokka
i fallinu. Fyrir neðan fossinn var stórt og djúpt ker. Þar suð-
uðu flugurnar við yfirborð vatnsins og silungarnir gleps-
uðu eftir skrautlegum vængjum þeirra. Við þann enda
kersins, sem nær var, beint niður undan holu kanínusonar,
bafði röð af stórum steinum verið kastað í lækinn bakka
milli. í lóni milli tveggja þessara steina stóð sofandi villi-
önd á öðrum fæti og bafði stungið nefinu undir annan
vænginn.
Ekkert rauf kyrrðina, nema dimmur söngur fossins.
Þegar öndin steypti sér gaggandi niður af steinunum fyrir
stundu, varð kanínusonur óttasleginn og þaut inn í bol-
una sina. En svo gægðist hann út aftur og borfði um bríð
á öndina, meðan bún kafaði með nefinu niður i lækinn
eftir fæðu, og þá vandist hann fuglinum og hræðslan dvín-
aði. Nú svaf öndin og' var algerlega runnin inn i umhverf-
ið. Það sá aðeins á nokkrar litfagrar vængfjaðrir og lítið
eitt af gulu nefinu milli steinanna.
Allt í einu vaknaði öndin og dró nefið undan vængnum.