Tímarit Máls og menningar - 01.10.1942, Blaðsíða 31

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
133
honum í „bænum“, og liann sá að öllu leyti vel fyrir henni.
Og vel uppfrædd varð hún, hæði til munns og handa, það
er alveg óhætt um það — og kristindóminn sinn, vænti ég,
að hún hafi lært — ekki síður en önnur hörn. —
Þegar hún var fermd — það var hérna frammi á Bakka
í kirkjunni þar — þá fór faktorinn sjálfur i kirkju. En
hann settist í krókbekkinn og þar sat hann, cnda þótt
presturinn sendi meðhjálparann til þess að biðja hann
að færa sig inn i kórinn. Hann virtist ekki taka eftir neinu,
nema henni fósturdóttur sinni — á hana horfði hann
stöðugt, þangað til presturinn fór að taka eiðinn af börn-
unum, þá stóð liann upp og fór út. — Hann hefur aldrei
sézt hér við kirkju endranær, hvorki áður né síðan.
En það er í minnum haft, hversu vel húin og frjálsmann-
leg hún fósturdóttir hans var við ferminguna.
Nokkru síðar sendi hann liana til Hafnar lil þess að
láta hana menntast þar og framast. Og þar er hún enn,
og hún kemur víst ekki hingað til lands framar, því að
þó hún sé ekki nema rétt um tvítugt núna, þá er liún samt
þegar gift einhverjum mektarmanni í Ivaupinhöfn —
júrista eða þessliáttar manni. — Ég lief heyrt, að hann
sé bróðursonur hans Jessens skipstjóra hérna á „höndl-
unarskipinu“ ....
Páll varð að þurrka af sér svitann, þegar hann hafði
lokið við söguna, og hætti þá við til frekari áréttingar:
— Honum fórst þetta vel og kristilega, faktornum, það
segi ég satt. — Finnst þér það ekki líka, Gúðmannsen?
Gúðmannsen gat ekki neitað því, og var Páll þá ánægð-
ur og fór að sofa. En Gúðmannsen gat ekki sofið fyrst á
eftir. Hann fór alveg ósjálfrátt að hugsa um hana Krist-
inu sína, konuna, sem hafði skilið við hann fyrir löngu,
og dóttur hennar. Honum fannst einhvern veginn, að sag-
an liefði getað átt við þær...