Tímarit Máls og menningar - 01.10.1942, Blaðsíða 67

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
169
og gat ekki gert sig' skiljanlegan nema með lierkjum.
?<íargir misskildu hann viljandi og það var gaman —
t'yrir þá, þeir gerðu honum upp orð og fóru að hlæja og
þá hlógu allir viðstaddir — nema liann.
I fvrstu leitaði liann huggunar hjá móður sinni og hún
ráðlagði honijm að vera ekki með þessum skílakrökkum.
En liann vissi, að það voru ekki skítakrakkar, þeir voru
svo veltalandi, það var hann sjálfur, sem var skitakrakki,
af því að hann var öðruvísi en önnur börn. En af hverju
þurfti hann að vera það? Hann fékk enga skýringu á því
hjá móður sinni, utan þá, að það væri guðs vilji. Þá hætti
hann að liafa mætur á guði og setti hann í flokk með ráð-
ríku fólki.
Það var undarlegt, að þegar hann las með sjálfum sér,
virtust orðin hafa hinn eðlilega, fagra hljóm, sem hann
hevrði alll í kringum sig, en þegar hann reyndi að líkja
eftir því hljóði, gat hann ekkert framleitt annað en þetta
hola livno — hvno.
Hann gat líka sungið ágætlega, það heyrðist eins og silf-
urskál hefði verið livolft yfir spiladós, þegar hann söngl-
aði hina djúpn tóna. En krakkarnir kunnu ráð til að lítil-
lækka hann.
Ivannt þú ekki vísuna? spurðu þeir sakleysislega.
Jú, hann kunni hana, hann kunni allar vísur og kvæði
og elskaði allt mál, lagði sér á minni orð, sem hann las eða
heyrði, það var unaður hans að mynda fagrar setningar —
í huganum. En þegar liann fór að syngja kvæðið, höfðu
spyrjendurnir náð tilgangi sínum.
Hvno — hvno, hlógu þeir og sönglist lians varð vita
einskisverð.
Hann leit til telpunnar, sem hafði verið að dást að
söngnum og vænti meðhalds hjá lienni, en hún kærði sig
eklci um að ganga í samábvrgð með honum gegn hinum
veltalandi. Hún setti þóttalegan linvkk á höfuðið og hló
iiærra en strákarnir og skríkti hvno — hvno.
Þá fór liann að ráðum móður sinnar og forðaðist hörn-
12