Tímarit Máls og menningar - 01.09.1954, Side 29

RAULAÐ VIÐ SJÁLFAN SIG
139
Þarna var rímarinn að hugsa þetta og raulaði þó samtímis: Skyldi
ekki verða óviðkunnanlegt að sjá aldrei sól á astralplaninu, ef sannar
eru frásagnirnar, að Ijós allt og birta geisli þar frá himinhvolfinu. Þá
hespuðust þessar vísur upp á segulband heilans:
Ljósið fyllir loftin blá.
Ljúft er að finna þessa hlýju.
Logn á jörðu, logn á sjá,
logn í minni sálarstíu.
Logn og sól er hamingja hæst
hér á jörð, því máttu trúa.
Þá er sál vor aldrei æst.
Eilífð og kyrrð í hjarta búa.
Gefðu mér, Drottinn, logn og ljós,
er líð ég burt úr heimsins solli,
lítið hús við lygnan ós
og lítinn bát á veiðipolli!
FRAM TIL DALA
Blóðþrýstingsárið mikla, í október- eða nóvember-mánuði 1944, var
rímarinn á heilsubótargöngu skammt fyrir austan Kaplaskjól, á leið
vestur eftir. Þá sá hann Jakob skáld Thorarensen koma þar upp úr sjón-
um af sínu daglega sundi. Þetta hóf huga rímarans til þenkinga um skáld
og ljóðagerð, og eftirfarandi kvæði var raulað til enda áður en hann var
kominn vestur að þverveginum, sem liggur frá Seltj arnarnesvegi út að
Jensensbryggju hjá Lambastaðaþorpinu, þó að kalt væri í veðri og
skuggalegt að líta til himins.
Enginn þekkir auðargná
eina á sveimi fram til dala.
Kannski er hún björt á brá,
blíðurík við ástarstjá.
Máski er hún svört að sjá
og sveiar þeim, sem ástir fala.