Tímarit Máls og menningar - 01.09.1954, Blaðsíða 52

162
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Þetta reyndist vera ofurlítið gistihús. Gestgjafinn og starfsfólk hans
var að þrífa til í stofunni og sópa gólfið undir nóttina.
Einn hinn þriggja sneri sér að gestgjafanum:
— Við erum langferðamenn og ókunnugir á þessum stað. Vildum
gjarna fá máltíð matar og húsaskjól handa sjálfum okkur og þjónum
okkar. Og eitthvert afdrep fyrir skepnurnar og fóður handa þeim.
Gestgjafinn spurði:
— Eruð þið af ætt Davíðs?
— Ætt Davíðs — hvað er það? spurði ókunni maðurinn á móti.
Nú fór gestgjafinn að athuga betur þessa nýju gesti. Augsýnilega voru
þeir blautir inn að skinni og ataðir for hátt og lágt, en klæði þeirra
voru úr dýru efni og þar að auk með ókunnu sniði. Þeir hlutu að vera
langt að komnir. Menn á bezta aldri, holdgrannir og skarpleitir.
Gestgjafinn varð auðmjúkur í máli:
— Þið eruð ef til vill Rómverjar og eigið að hafa eftirlit með mann-
talinu?
— Við erum ekki Rómverjar. Manntalinu — hvað er það?
Gestgjafinn gerðist nú kumpánlegri:
— Það er komin tilskipun frá hinum mikla keisara, að um allan heim
skuli fara fram manntal og að hver maður skuli skráður á þeim stað, er
forfaðir hans leit fyrst ljós dagsins. Og nú flykkist hingað úr öllum átt-
um fólk af ætt Davíðs — skítugir Júðar, sem heimta fullar vínkrúsir og
vilja láta stjana við sig, en halda tveim höndum um hvern vesalan silfur-
skilding. Skrælingjar og illþýði. Sjálfur er ég Grikki, bætti gestgjafinn
við, og holdugar og fölar kinnar hans tútnuðu af sjálfsþótta.
— Við vitum ekkert um neitt af þessu. En við þörfnumst matar og
húsaskjóls, mælti ferðamaðurinn.
— Mat getið þið fengið, en það verður örðugra með húsaskjólið.
Hver smuga í húsi mínu er full af daunillum Júðum. Það er ekki til
laust rúm í öllum bænum. Jafnvel gripahúsið og heyhlaðan — full af
fólki. Rebekka! Leggðu á borðið.
Gestirnir settust kringum eldstóna til þess að þurrka klæði sín. Þeir
voru þreyttir og álútir í sætum sínum. Einn þeirra tók til máls:
— Vinir mínir, mér er hryggð í hjarta og vonleysi í huga. í þrjár næt-
ur höfum við ekki séð stjörnuna. Og fólkið, sem við höfum hitt á förnum
vegi og spurt, það hefur ekki einu sinni skilið, hvað við vorum að fara.