Tímarit Máls og menningar - 01.09.1954, Qupperneq 48

158
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
er ekki ofsögum sagt af kúnstunum í mannfólkinu, sbr. hrossaketið. En
þó að verkun grásleppunnar sé að vísu tímafrek, þá er það bót í máli, að
menn verða seint leiðir á siginni grásleppu, og á jafnvel að vera hægt að
auka sölu hennar þegar kemur fram á túnaslátt; og á engjaslætti vil ég
helzt gera signa grásleppu algenga eins og Salómon konungur gerði gull-
ið algengt í Jerúsalem. En hitt er hverju orði sannara, að enginn reiðir
gildan sjóð frá hrokkelsaveiðum við Seltjarnarnes, því segja má að þar
sé alltaf rok, og líða oft margir dagar að við komumst ekki út í netin.
Og vildi ég heldur stunda fiskveiðar á smábát við Hornbjarg en Sel-
tjarnarnes. Þetta er eins og að sækja hita undir högg.“
Ég spurði hvernig aflazt hefði á þessari vertíð.
„Hrokkelsið hefur verið drýldið í ár,“ sagði Pétur, „tíðarfar erfitt og
fáfiski. Menn hafa naumast orðið varir á miðum sem venjulega eru hin
veiðisælustu, en aftur á móti stundum fengið sæmilegan afla á slóðum
þar sem hrokkelsinu hefur aldrei fyrr dottið í hug að halda sig. Þér til
svarandi, Jónas, þá þekki ég það ekki fyrir sama hrokkelsi.“
Við vorum komnir að þriðja trossunni, og þegar Pétur var búinn að
taka duflið, sagði hann:
„Það er bezt að þú farir með henni þessari og lærir einnig þann þátt-
inn hrokkelsaveiðanna, úr því þú ert á annað borð kominn á skólaskip.“
Ég fór fram í og Pétur settist afturí. En þetta gekk ekki sem bezt því
að netið var af einhverjum óskiljanlegum ástæðum alltaf fast, ýmist
frammi á hnýfli eða aftur á hömlu, og Pétur kallaði til mín:
„Dragðu maður, þér mun duga danska snærið, eins og draugurinn
sagði.“
í sömu svifum kom ég auga á grásleppu í netinu. Ég laut út fyrir til
að færa í hana gogginn, en þetta verkaði þannig á bátinn að hann fór á
hliðina og fékk sér sopa, og þegar Pétur hallaði sér út í hitt borðið til að
rétta hann af, þá fór af mér jafnvægi og tók ég það ráð að láta fallast
aftur á bak í bátinn heldur en lenda útbyrðis.
Pétur horfði á þessar aðfarir með Stóumanna ró og sagði:
„Ærinn þykir mér orðinn ofsi Móra, er hann hyggst drekkja stýri-
manni mínum. Og er ráð að þú sitjir áfram í skut.“
Ég hlýddi og fór aftur á minn gamla stað, en Pétur fór fram í og hélt
áfram með trossuna. Erfiðleikarnir voru þó ekki þar með úr sögunni,
því að svo illa fór á trossunni að Pétur varð ýmist að draga teininn bak-