Tímarit Máls og menningar - 01.09.1954, Qupperneq 56

ÁRNI BÖÐVARSSON:
Þjóðir og tungumál
XV
Japanska og kóreska
Japanska og kóreska eru náskyldar tungur og þó óskyldar kínversku
að öðru leyti en því, að báðar hafa þegið fjölda orða úr því máli, og Jap-
anir nota stundum myndletur, sem er að nokkru dregið af kínverska
myndletrinu. Aherzla er jöfn á öllum atkvæðum orðsins, en nokkuð mis-
jöfn áherzla á orðunum innan setningarinnar. Persónufornöfn eru notuð
miklu sjaldnar en í öðrum málum. Ekkert málfræðikyn er þar heldur og
ekki sýnd tala nafnorða nema stundum, en ef nauðsyn er að taka fram
nákvæma merkingu hvers orðs, eru notuð smáorð eða jafnvel löng orð
til frekari skýringar. T. d. er persónufornafnið „ég“ fjögur atkvæði,
ivatakushi, og í fleirtölu, „við“, watakushidomo. Notaðar eru eftirsetn-
ingar í sama tilgangi og íslenzka notar forsetningar. Hins vegar hafa
sagnir mismunandi form eftir því, hversu mikil kurteisi er sýnd þeim,
sem talað er um eða við. Allar sagnir hafa að minnsta kosti tvær myndir
eftir því, hvort þær standa í jákvæðri eða neikvæðri setningu, og svo er
um fleiri orðflokka, t. d. er hversdagsorð fyrir „móðir“ haha, en okd-
sama merkir hið sama og er mun kurteislegra. Töluorð öll eru tvenns
konar, annar hópurinn japanskur, hinn kínverskur, upp að tíu. En auk
þeirra verður að nota hjálpartöluorð, sem eru a. m. k. tíu flokkar, einn
fyrir kringlótta hluti, eins og tré, vindla, þar sem „einn“ er ippon; annar
flokkur fyrir flata hluti, eins og bréf, þar sem „einn“ er ichimaL þriðji
fyrir persónur, o. s. frv.