Tímarit Máls og menningar - 01.07.1957, Síða 93

NOKKUR BROT ÚR ÓBUNDNU MÁLI
afli sem gamansemin boðar komu
hennar. Þessi öld líkist í þessu efni
þeim börnum sínum meðal Frakka,
sem skrifuðu ákaflega léttúðugar
bækur, en gátu samt verið strangir
og alvarlegir, er á strangleik og al-
vöru þurfti að halda, — og börðust
fyrir frelsið með hugrekki og fórnar-
lund píslarvottanna, en voru að öðru
leyti mjög lauslátir og skrifuðu ósið-
legar bækur, og voru því miður trú-
lausir.
Rétt eins og frelsið væri ekki alveg
eins góð trú og hver önnur. Þar sem
frelsið er trú vor, þá getum vér mælt
lösturum þess í sama mæli og kallað
þá lausunga og guðníðinga.
Já, — frelsið er ný trú, trú vorrar
aldar. Og enda þótt Kristur sé ekki
guð þessarar trúar, þá er hann þó
æðstiprestur hennar, og nafn hans
ljómar í hjörtum lærisveinanna. En
Frakkar eru hin útvalda þjóð hinnar
nýju trúar, á þeirra tungu eru fyrstu
guðspjöll og kenningar hennar
skráð, París er hin nýja Jerúsalem,
og Rín er Jórdanfljótið, er skilur
fyrirheitna landið frá landi Fíliste-
anna.“
Englische Fragmente, 1828/29.
„. . . Án þess að vita hvernig á því
stóð, þá var ég allt í einu kominn á
jijóðveginn til Havre og á undan mér
óku hægt hlassháir stórir bænda-
vagnar, hlaðnir allskonar skrínum
og kistum, fornfrankverskum hús-
gögnum, konum og börnum. Karl-
mennirnir gengu, og mig furðaði
stórlega, er ég heyrði þá tala — þeir
töluðu þýzku með sváfnesku tungu-
taki. Ég skildi skjótt, að þetta fólk
var útflytjendur og þegar ég athug-
aði þá nánar þyrmdi með öllu yfir
mig, svo að ég hafði aldrei fyrr á
ævi minni kennt slíks, allt blóð í
mér flæddi inn í hjartahólfin og
þrýsti svo á rifbeinin eins og Jiað
ætlaði að streyma út úr brjóstinu á
mér og ég stóð á öndinni. Já, það
var föðurlandið sjálft, sem mætti
mér hér á förnum vegi, á þessum
vögnum sat hið ljóshærða Þýzka-
land, bláeygt og alvarlegt, trúnaðar-
traust og feimni í andlitinu og í
munnvikjunum, þessi hálfvesældar-
lega fákænska, sem mér hafði forð-
um bæði leiðzt og gramizt, en vakti
nú hjá mér klökkva — því jjótt ég
hefði í oflæti og kátínu æsku minnar
oft og tíðum húðstrýkt andhælishátt-
inn og broddborgaraskapinn í
heimahögum mínum, jiótt ég hefði
háð marga fjölskyldurimmuna við
hið heimasæla, blíðholda og sporlata
föðurland, svo sem að sjálfsögðu
getur komið fyrir á stóru heimili, þá
var jietta allt nú með öllu gleymt, er
ég sá .föðurlandið fyrir mér í eymd,
í útlegð, í vesöld. Mér þótti allt í
einu vænt um bresti þess, ég sættist
jafnvel heilum sáttum við útúrboru-
hátt þess, og ég tók fast í hönd þess,
171