Tímarit Máls og menningar - 01.05.1958, Blaðsíða 21

DAUÐASTRÍÐIÐ
fyrir málstað okkar og mæla á tungu
skipverja eða hæversku Sveins. Þetta
var ekki farþegaskip og engir aðrir
ferðamenn með því en við Sveinn.
Þegar fararleyfið var fengið og
greitt höfðum við okkur aftur á þilj-
ur, stóðum þar og létum sem minnst
fyrir okkur fara, þó komst Sveinn
ekki hjá óþarfa áreitni sumra skip-
verja sem fannst hann líklega undar-
legur farþegi. Þeir hlógu dátt, káfuðu
til hans og einn þeirra endaði langt
erindi á þessum orðum: Fanden rund-
hakke mig i firkant.
Þessari áleitni tók Sveinn með full-
kominni ró og lét sem hann sæi ekki
mennina. Ég hafði heldur aldrei séð
hann skipta skapi, hvað sem á gekk,
nema þegar eitthvað var að skepnum.
Sæi hann einhvem misþyrma skepnu
gat hann orðið honum allhættulegur
oghélt þá alltaf sömu ræðuna: Ferðu
illa með skynlausa skepnuna, tuskan
þín? Og léti viðkomandi sér ekki segj-
ast gat hann átt von á að Sveinn léti
ekki sitja við munnlegar aðfinnslur
einar.
Skipið var að leggja frá bryggjunni
og við félagarnir hölluðumst fram á
borðstokkinn og horfðum til lands
eins og ferðamenn sem eru að kveðja
ættjörð sína. Þá tók ég fyrst eftir kett-
inum, hann kom spígsporandi eftir
þilfarinu og sýndist vera mjög var um
sig eins og hann gæti átt von á ein-
hverju misjöfnu.
Sérðu köttinn, Sveinn? Skyldi
hann vera úr landi? Það er eins og
hann kunni ekki vel við sig hér, sagði
ég-
Sveinn leit við kettinum og bros
færðist yfir stórt sviplaust andlit
hans. En það hvarf brátt því einn
norski sláninn þreif í hnakkann á kisu
og hristi hana og kleip svo hún vein-
aði hátt. Þá vissi ég að vandræði voru
ekki langt undan og fór að reyna að
leiða athygli Sveins að einhverju í
landi, en það var árangurslaust. Áður
en mig varði var hann búinn að
hremma manninn með köttinn og svo
kom ræðan: Ferðu illa með skyn-
lausa skepnuna, tuskan þín? Norð-
maðurinn bölvaði og reyndi að slíta
sig lausan en það var ekki eins auð-
gert og hann hafði haldið. Hann
sveiflaði þá til handleggnum og —
kötturinn flaug fyrir borð. En ef hann
hefur hugsað að það væri lausn á mál-
inu að drepa köttinn skjátlaðist hon-
um illa. Minn maður herti takið og
nú .var það hásetinn sem emjaði.
Sveinn var búinn að beygja hann í
keng og hefja hann á loft. Ég er sann-
færður um að hann hefði farið sömu
leiðina og kisa ef félagar hans þrír
hefðu ekki komið hlaupandi og stóð
úr þeim rokan af svarte Fanden. Þeir
náðu manninum af Sveini eftir nokk-
ur hörð áhlaup og tóku síðan að berja
hann svo buldi í hausnum á honum.
Ég stóð alveg úrræðalaus og lá við að
fara að gráta af reiði yfir því að sjá
þá fara þannig með félaga minn og
123