Tímarit Máls og menningar - 01.05.1958, Blaðsíða 34

TÍMARIT MÁLS OC MENNINGAR
barnsaldri, örvasa betlarar, brjálaðir
betlarar, betlandi yngismeyjar, heil-
agir betlarar (sadhus) og svo fram-
vegis án enda. Sumt af þessu fólki
hafði kvikfénað sinn með sér, geit,
kind eða kú, og samkvæmt sýningar-
hugsjón betlara og ofstækismanna er
öllu komið fyrir á miðjum gangvegi.
Meginbaðströndin er skammt frá fjöl-
byggðasta bæjarhlutanum. Á þúsund
árum hefur enginn tími unnizt til að
koma á allraminnstu þægindum
handa baðgestum á þessum fjölsótt-
asta baðstað veraldar — þó að einu
undanteknu: þú getur látið brenna lík
þitt opinberlega á baðströndinni ef
það skyldi eiga fyrir þér að liggja að
hrökkva þarna uppaf, og ef þú átt þær
fáu rúpíur sem krafðar eru fyrir eldi-
við.
Okkur var boðið í bátferð á Gang-
es fram með baðströndinni í miðri
Benaresborg. Ég horfði á að lík voru
brennd á ströndinni innan um bað-
gestina. Líkunum var troðið inn í
hrísbagga, og síðan var bagginn með
líkinu í lagður á viðarkolaeld. Nak-
ið afhrak úr aumustu stétt manna,
þeirra sem hirða um dauða skrokka,
gekk á milli bálanna með stöng og
skaraði öðru hverju í eldinn til að
lífga hann við. Ég hafði ekki tíma til
að bíða eftir því að sjá hversu ræki-
leg þessi líkbrennsla reyndist, en ég
sá ekki betur en að sviðinn haus stæði
upp úr öskimni eftir hálfslokknað
bál. Mér var sagt að líkin brynnu
sjaldnast alveg til ösku, en kolbrunn-
um líkamsleifunum væri fleygt í fljót-
ið með öskunni. Þrjú lík biðu eftir
því að röðin kæmi að þeim neðan við
tröppurnar sem lágu ofan að fljótinu,
vafin í skræpótt líkldæði og skreytt
lítilfjörlegum blómsveigum.
Mest kom mér á óvart að fylgdar-
maður okkar, prýðilega menntaður
háskólamaður frá Benaresborg, meist-
ari í bókmenntum, sagði mér 1) að
engir sýklar væru í Ganges, 2) að
fólk væri að þvo af sér syndir en í
rauninni ekki að baða sig, og 3) að
stórir hópar pílagríma væru stöðugt
að heimsækja þennan stað og fyrir
skemmstu hefði komið þangað
„ágæt“ pílagrímsferð, hundrað þús-
undir baðgesta.
Mér varð að orði hvort hann ætlaði
í raun og veru að telja mér trú um að
þessir vesalingar væru syndugir, en
sú athugasemd vakti aðeins ofstækis-
fulla grettu á andliti þessa unga lær-
dómsmanns. Þetta kom mér þeim mun
fremur á óvart sem stj órnarembættis-
maður hafði sagt mér að þetta Gang-
es-æði væri einn þeirra ósiða sem
stjórnin ætlaði sér að taka föstum
tökum, af því að sérhver meiri háttar
pílagrímastraumur til fljótsins hefði
ævinlega í för með sér landfarssóttir;
hömlur höfðu verið lagðar á þetta
framferði, eins og t. d. bólusetningar-
skylda á alla baðgesti.
Þessi ungi háskólamaður frá Ben-
136